බලු නොවටින (සම හරක්) මාධ්‍ය (නිදහස)

ඔබගේ බිත්ති වලට කතා කල හැකිනම් ඒවා කුමක් පවසයි ද...?

- මම එකම කන්නාඩිය අවුරුදු 13 ක් ම එල්ලගෙන ඉන්නවා...

- මාව දම් පාට ඩයිනසෝරයන්, බේස් බෝල කණ්ඩායම් වල පින්තුර වලින් සහ ෆූට් බෝල හෙල්මට් වලින් සරසලා තියනවා...

- මම සාක්ෂි දරනවා නත්තල් කෑම මේස 33 කට සහ එක විවාහ යෝජනාවකට...

- මට තියනවා ළමයින් තුන් දෙනෙක් ළමා කාලේ කරපු පුංචි පුංචි කඩතොළු...

- මම තමයි එක ළමයෙකුට ඉගෙන ගන්න බැරි වෙන්න (learning disability) හේතුව...

- මම වගකියන්න ඕනේ පහේ පන්තියේ ඉන්න අයට එක විදිහකට වාඩි වෙලා එක දේකට හිත යොමු කරන්න බැරි එකට...

- මම තමයි එක ළමයෙකුගේ කන් ඇසීමේ අඩුවට...
Hearing Loss :60

මේ බටහිර රටක ගුවන් විදුලියේ නිතර දෙවේලේ ගුවන් ගන්නා දැන්වීමකි. නිවසේ අලේප කර තිබෙන තීන්ත වල ඊයම් නිසා දරුවන්ගේ වර්ධන දුර්වලතාවයන් ගැන ජනතාව දැනුවත් කිරීම මෙම දැන්වීමේ අරමුණයි. 1978 ට කලින් නිපදවන ලද නිවාස වල ඊයම් විෂ වීමේ අවධානම ගැන කියන්නකි. 1978 වසරේදී මෙම බටහිර රටේ නිවාස වල අලේප කරන තීන්ත වලට ඊයම් පාවිච්චිය තහනම් කර ඇත්තේ එයින් කුඩා ළමුන්ගේ වර්ධනයට ඇතිවන බරපතල හානි අවම කරගැනීම සඳහාය. ගැබිණි කාලයේ පටන්ම මෙම ඊයම් විෂ වීම බලපෑ හැකි අතර, එය නොමේරු දරු උපත් වලට මෙන්ම, සංකූල දරු උපත් සඳහාද හේතු වෙයි.

මෙම සටහන තැබීමට සිත් වුයේ දැනට සති කීපයකට කලින් කැළණි ගංගාවේ මතුවුවයි කියන රන් ඉල්ලම ගැන පුවත් පතක පළවූ ලිපියක් කියවීමෙන් පසුවය. එම ලිපියේ සඳහන් ආකාරයට, කැළණි ගං පතුලෙන් මතුවන රන් පිරිසිදු කර ගැනීමට ජනතාව රසදිය පාවිච්චි කරති. රසදිය යනු පෙර දැන්වීමේ සඳහන් ඊයම් වලටත් වඩා භයානක ලෝහයකි. රසදිය ඉතා අල්ප වශයෙන් සිරුරට ඇතුළු වීම නිසා ඇතිවන රෝගාබාධ ලැයිස්තුව දිග එකකි. කෙස්, දත් සහ නියපොතු ගැලවී යාම, හමේ දද ඇති වීම, මාංශ පේශි දුර්වල වීම, වකුගඩු අක්‍රිය වීම, දහසකුත් එකක් ස්නායු අබාධ ඒ අතරින් කීපයකි.

නමුන් මේ වැනි විෂ සහිත දේ මිනිසුන් එදිනෙදා වැඩ කටයුතු වලට පාවිච්චි කරන්නේ ඇයි? බල්ලන් මරා හෝ මුදල් හෙවීම මුලික කාරණය වුවත්, තමනුත් තම දරුවනුත්, එම දරුවන්ට ඉදිරි පරපුරක් බිහි කිරීමට නොහැකි තැනට වැඩ සලසන මෙවැනි දේ කිරීමට නොදැනුවත් කමද මූලික හේතුවකි. 

මිනිසුන් දැනුවත් කරන්නේ කෙසේද? 

එදා වේල හම්බ කරගන්නට දහම් ගැට ගසන මිනිසුන්ට පන්ති තියා උගැන්වීමට බැරිය. ඇරත් ඉස්කෝලේ පන්ති 12 හරියට කරගන්නට බැරි අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවකට හෝ ඉස්පිරිතාලේ කචල් එකක් නැතුව සතියක් දුවාගන්නට බැරි සෞඛ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවකට හිතන්නටවත් බැරි දෙයකි.

අපේ රටේ අට අනුවක් රේඩියෝ චැනල් ද එයින් අඩක් පමණ ටීවී චැනල් ද දිනපතා, සති පතා ගහන පත්තර බර ගානක්ද ඇත. බස් එකේ, ත්‍රී වීලරයේ පමණක් නොව පාරේ ඇවිදිනකොටද මෙව්වා මිනිසුන් පසු පසමය.

රන් පිරිසිදු කිරීමට රසදිය පාවිච්චිය හිටි අඩියේ ඇති වූ එක් සිද්ධියක් පමණි. 

මිනිසුන් ලෙඩුන් කරවන, හය හතර නොතේරෙන දරුවන් උපදින්නට කලින් සිටම අබාධිත, මොලය දුර්වල, මතක ශක්තිය අඩු සහ නමක් කියන්නට නොදන්නා ලෙඩ රෝග උරුම කරවන විෂ කොපමණක් නම් අප එදිනෙදා පාවිච්චි කරමුද? 

ඒ වෙනුවෙන් හඬක් නගන්නට මේ මාධ්‍ය වලට බැරි ඇයි...? 

මාධ්‍ය නිදහස නැති නිසාද? 

'රන් පිරිසිදු කිරීමට රසදිය පාවිච්චිය බලාගෙනයි!' කියා හෙට පුවත්පතේ හෙඩිම දැමීම සුදු වෑන් වලින් පැහැරගන්නා වරදක් නිසාද? 

මළ ගෙයක් දුටු තැන මළ කුණ රස කර කර පුවත් අඩහෝරාවෙන් අඩකම තලු මරනවා වෙනුවට උපදින්නට සිටින දරුවන් වෙනුවෙන් විනාඩි 5 වෙන් කිරීම රේටින්ග් අඩු කර ගැනීමක් ද?

I don't know why...

මිරිස් තුනපහ - Old Spice

අපි හොඳට කටට සැරට කන්න පුරුදු ජාතියක්. දකුණු පළාතට යනකොට දුම් දමන මිරිස් මාළු හොදි වගේම රට මැදට වෙන්න රක්ත වර්ණ වෙල් මාළු හොදි එදිනෙදා ජීවිතේ නොවරදින කෑම. මේ උදේට හවසට කිරිබත්, පොල් රොටි කන්න ගන්න කට්ට සම්බෝලේට අමතරව. ඇයි පොල් සම්බෝල. පොඩි දරුවෙකුට හරි එහෙමත් නැත්නම් ලෙඩක් හැදුන කෙනෙකුට තමා මේ වට්ටෝරුව ටිකක් වෙනස් වෙන්නේ.

කීර්තිමත් රාජ්‍ය නිළධාරියෙක් වෙච්ච බ්‍රැඩ්මන් වීරකෝන් මහත්තය ලියපු 'අරලිය ගහ මැදුරේ ස්පන්දනය' කියන පොතේ කියල තියෙන්නේ - ලාංකිකයාට කටට සැරට මිරිසට කෑම නොකෑවොත් බඩ පිරෙන්නේ නැහැ කියලයි. ඒ බව තහවුරු කරන්නට වරක් පිටරටින් ගෙන්වන වියලි මිරිස් වල මිල ඉහල දැමීම ආණ්ඩු පෙරළියකට හේතු වූ අන්දම එහි හොඳින් පැහැදිලි කර තිබෙනවා.

ලංකාව වයලී මිරිස් වලින් ස්වයංපෝෂිත නැහැ. ඉතින් මේ අඩුව පුරවන්න පිට රටින් මිරිස් ගෙන්වන්න ඕනේ. මේ වෙනකොට අපි කොයි තරම් වියලි මිරිස් වලට ඇබ්බැහි වෙලා තිබ්බත්, මීට අවුරුදු දෙතුන් සියයකට උඩින් අපි වියලි මිරිස් කියල දෙයක් පාවිච්චි නොකරපු බවත්, ඒ කාලේ ඉන්දියාවෙන් මෙහෙට ගෙනාපු මිනිස්සුන්ගෙන් අපිටත් වියලි මිරිස් පුරුදු උනා කියලත්, මිරිස් ඉතිහාසය ගැන පත්තරේක පළවුන ලිපියක තිබ්බා.

අපි මිරිස් කන හැටියට වෙන රටවල් වල මිනිස්සු මිරිස් ලෙවකනවා කියල හිතෙන්නේ අපේ රටට එන බටහිර සංචාරකයෝ අපේ සාමාන්‍ය කෑම කනකොට බැදපු ඉස්සෝ වගේ රතු වෙලා, ඉහින් කනින් දාඩිය දාන හැටි දැක්කහමයි. ඒවා දැක්කහම අපිට ඉතින් හරි ජොලි, මුන්ට හරියකට කෑමක් වත් කන්න බැහැ කියල.

අපිටත් ඉතින් වෙන රටවල් වලට ගියහම අපේ වැඩ පෙන්නන්න පුළුවන් එක ක්‍රමයක් තමයි මේ මිරිස් කෑම.

සාමාන්‍යයෙන් මේ රටවල් වල හොටලෙකට ගිහින් කෑමක් ඉල්ලනකොට, කොයි තරම් සැරට ඕනෙද කියල අහන එක පුරුද්දක්. එකේ ඉඳල පහට හරි, අඩුවෙන්ම, සාමාන්‍ය, උපරිම කියල තමන්ට ඕනේ කරන සැර ප්‍රමාණය ඉල්ලන්න පුළුවන්. මේ වගේ වෙලාවක සැර මට්ටම පහ හරි උපරිම කියල කිව්වහම, තමන් එක්ක ඉන්න අනිත් ලංකාවේ නොවෙන අයට විතරක් නෙමෙයි වේටර් ගෑනු ළමයටත් 'වාවු!' කියල කියල කියැවෙන හැටි බලන්න ආස හිතෙනවා.

සමහර වෙලාවට කඩේ කට්ටිය ඇත්තටමද, ෂුවර්මද කියල අහන්නත් අමතක කරන්නේ නැහැ. එතකොට ඉතින්, අපේ රටේ කන්නේ මෙහෙමයි කියල පම්පොරියකුත් ගහන්න පුළුවන් ඕනේ නම්. ඊට පස්සේ ඉතින් මිරිස් සැරට කන්නයි තියෙන්නේ.

අපේ කෑම රස කරන්න අපි බොහොම තද රසවල් තියන තුනපහ වගේ දේවල් පාව්ච්චි කරනවා. එත් මේ බටහිර රටවල් වල ඉන්න එවුන්ට කොහෙද එච්චර වාසනාවක්. හැම දේටම ලුණු ටිකක් ඉහගෙන කන්න තමයි පුරුදු වෙලා ඉඳල තියෙන්නේ.

එහෙම දිය රහට කාල කාල එපාම වෙච්ච වෙලාවක තමා නැවු එහෙම හදාගෙන අපේ රටවල් වලට ඇවිල්ල අපිවත් විනාස කරලා අපේ රටවල් වලින් කුළු බඩු අරගෙන ගියාය කියන්නේ.

දැන් ඔන්න ඕක තමා ප්‍රශ්නේ. මේ රටවල් වල කෑම වට්ටෝරු වල තියෙන්නේ බොහොම පුංචි රසවල් දෙක තුනක්. ඇයි ඉතින් කුළු බඩු හිඟයි නේ. නැවෙන් එනකන් ඉන්න ඕනේ. ලුණු, ගම්මිරිස්, චීස්, සුදුලූනු ඇරුණහම එදිනෙදා කාලෙට වැවෙන පොඩි පොඩි කොළ ජාති දාල තමා මේ අයගේ කෑම රස වෙන්නේ.

ඉතින් අපි ගිහින් අපේ ලොකු කමට මිරිස් ලෙවෙල් එක පහට දාගත්තහම අර කියන පුංචි රසවල් මෙලෝ දෙයක් අපිට දැනෙන්නේ නැහැ.

රොටි කෑම

මේ දවස් වල ගොඩක් අය කැම්පස් කැන්ටිමේ කෑම ගැනනේ කතා කරන්නේ. ඉතින් මටත් හිතුන කැන්ටිමක නොඋනත් කැම්පස් එකක, මීට අවුරුදු බර ගානකට කලින් කාපු හැටි ගැන අහපු කතාවක් ලියන්න.

කතාව මට ඇහුන හැටියට, මතක විදිහට තමයි මේ:

අපි කැම්පස් ගිය මුල දවස් වල හැම දාම රැග් එක වරදින්නේ නෑ. උදේ ලෙක්චර් එකට යනකාන් ලොකු එවුන්ගේ කරදරේ. යන්තන් හුස්ම ටිකක් ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ ලෙක්චර් එක වෙලාවේ තමා. හවසට හෝල් එකට ගියහම එතන තවත් සෙට් එකක් අපිව අල්ලාගෙන රෑ වෙනකන් එක එක ජවුසන් නටනවා. ඒ උනාට ඉතින් මේ වැඩේ හරි ආතල් අපිටත්.

ඔන්න ඉතින් එක දවසක් මම දවල්ට කැන්ටිමෙන් කාල, පත්තර කොලෙන් අත පිහදදා එනකොට එකෙක් පත්තරේ බලනවා. මමත් එතනින් යන ගමන් මුගේ කර උඩින් ඔලුව දාල පොඩ්ඩක් බැලුව. 

මේකා මගේ දිහා රවල බලල කියනවා "තෝ හවසට අහවල් හෝල් එකේ අහවල් රූම් එකට වර" කියල. 

මට තේරුණා වැඩේ ගස් තමයි කියල. එත් ඉතින් බැහැ කියන්න විදිහක් නැහැනේ. 

"එහෙමයි ජේෂ්ට උත්තමය" කියල එතනින් මාරු උනා.

හවස ලෙක්චර් එහෙම ඉවර වෙලා මම හොස්ටල් එකට ගිහින් නාල කරන එහෙම පිටත් උනා අර ජේෂ්ට උත්තමයාගේ රූම් එකට යන්න. 

හොයාගෙන ගිහිල්ල දොරට ටට්ටු කරහම "ඇතුලට වර" කියල අණක් ආව. මම ඇතුලට ගියාට පස්සේ මට ඉතින් හරි බැනුම්. 

"තෝ දන්නේ නැද්ද ජේෂ්ට උත්තමයෙක්ගේ පත්තරේට එබෙන එක වැරදි වැඩක් කියල? තොපි වගේ කිසිම හැදියාවක් විනයක් නැති එවුන් ඇවිල්ල තමයි නිදහස් අධ්‍යාපනේ විනාස කරන්නේ" 

මේ වගේ හෙන තෙලක්. මමත් ඉතින් කිව්වා, 

"අනේ අය්යේ මැච් එකේ ඉස්කොර් එක බැලුවේ" කියල..

"ඉසොකොර් එක? රිංගපිය ඇඳ යටට" කියල මේකා කියපි. 

මමත් ඉතින් රිංගුවා. අඳ යට මකුළු දැල් බැඳලා, දූවිලි විමානේ.

ඊට පස්සේ මේකා පොල්ලක් අරගෙන ඇඳේ මෙට්ටේට තඩිබාන්න ගත්තා. මමත් හොඳට නාල කරලනේ හිටියේ. අර මෙට්ටේ තිබ්බ දූවිලි, කොහු බත් කෑලි වැස්සක් වහිනවා වගේ වැටිලා මගේ ඇඟේ තට්ටුවක් වගේ බැඳිලා දැන්.

ඊට පස්සේ මේකා ආයෙත් පුටුවේ වාඩි වෙලා පාඩම් කරන්න ගත්තා. පැය බාගෙකට විතර පස්සේ කවුදෝ දොරට තට්ටු කරනවා. බලනකොට මුගේ යාලුවෙක්. දෙන්නගේ කතාව කොහේදෝ යන්නයි. අනේ අරුට මාව අමතක වෙලා. බයටම මම හෙමින් සීරුවේ ඇඳ යටින් ඔලුව එලියට දැම්ම. 

අලුතෙන් අපු එකා, "මේ මොකාද බොලේ මේ" කියල අහනකොට තමයි අනිත් එකාට මාව මතක් උනේ. දැන් මුන් දෙන්නට මාව තියාගෙන ඉන්නත් බැහැ. උන් කොහේදෝ යන්න හදන්නේ. ඒ පාර එකෙක් කිව්වා "තෝ ෂර්ට් එක අනිත් පැත්තට ඇඳගනින්" කියල. 

මමත් බොහොම අමාරුවෙන් අත් දෙක විතරක් දාගත්ත. බොත්තම් දාන්න විදිහක් නැහැනේ. ඊට පස්සේ මු කියපි "දැන් මේ හෝල් එකේ තියන හැම කාම්බරෙටම ගිහින් තට්ටු කරලා එකේ ඉන්න ජේෂ්ට උත්තමයන්ට ආචාර කරගෙන පල..." කියල.

මොනවා කරන්නද ඉතින්. මමත් හැම රූම් එකටම තට්ටු කර කර යනවා. සමහර එවුන්ට වැඩිය ගානක් නැහැ. සමහර එවුන් මාව ඇතුලට අරගෙන ටිකක් වෙලා අල කර කර ඉඳල අපහු යවනවා.

මෙහෙම යනකොට එක රූම් එකක හිටිය තුන් දෙනෙක්. එකෙක් පොතක් බලනවා. තව එකෙක් තේ හදනවා. අනිත් එකා රොටි හදනවා. කොහොමද දන්නවද රොටි හදන්නේ? 

හොස්ටල් එකේ ලිපවල් තියාගන්න තහනම්. මේකා ලක්ස්ප්රේ ටින් පියනක රොටිය තුනී කරලා අනිත් පැත්ත හරවපු ඉස්තිරික්කෙක උඩින් ටින් පියන තියනවා. මේ විදිහට හදපු රොටි දෙකතුනකුත් පැත්තක තියනවා.

මේක දැක්ක ගමන් මට බකස් ගාල හිනා ගියා. 

මට හිනා ගියහම අරුට හොඳටම තද උනා. ඌ මට බනින්න ගත්තා.

"මොකද යකෝ උඹ හිනා වෙන්නේ? අපි නැති බැරි කමට මෙතන රොටියක් හදාගන්න එක තොට විහිළු නේද?" 

මමත් ඉතින් හරිම අමාරුවෙන් බත් අඩුව කැන්ටිමෙන් කාල ඉන්න එකා නේ. ඉතින් මම කිව්වා 

"අනේ අය්යේ එකට නෙමෙයි හිනා ගියේ... මේ රොටි හදන විදිහටයි..." 

එතකොට මූ මට කියනවා 

"එහෙම තමයි යකෝ තාක්ෂනේ පාවිච්චි කරන්නේ... දැනගනින් අපිට ස්ටීම් අයන් එකක් තිබ්බ නම් ඉඳි ආප්පත් තම්බනවා!"

අපරාදේ කියන්න බැහැ,  අන්තිමේ මම එලියට බහිනකොට හොඳට බඩ පිරිලා, රොටි කාල. කොයි තරම් අමාරුවෙන් ජීවත් උනත් උන් ගාව මනුස්සකම තිබ්බ තියන දේ පුළු පුළුවන් විදිහට බෙදා හදාගෙන කන්න.

ජයාරූප උපුටාගැනීම:http://cliparts101.com

ඉස්පිරිතාල දෙකක් - ලොක්කන් දෙන්නෙක්

හැමදාමත් වැඩ ඉවර වෙනකොට රෑ 8 විතර වෙනවා. එක අතකින් මේ වැඩේ හොඳයි. මොකද මේ වෙලාව වෙනකොට බස් වල වැඩිය සෙනග නැහැ. පාරවල් වලත් ට්‍රැෆික් අඩුයි. ඉක්මනට ගෙදර යන්න පුළුවන්. මේ වෙලාවට නුවර කොළඹ දුවන AC බස් එකක් දවසේ ට්‍රිප් එක ඉවර වෙලා අපහු ගෙදර යනවා. මම හැමදාම මේ බස් එකේ යන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ.

වෙනද වගේ අදත් බස් එකට ගොඩ උනේ සැනසිල්ලේ වාඩි වෙලා ඇස් දෙක පියාගන්න ගෙදරට යනකන්.

ටෙක්නිකල් හන්දියෙන් බස් එකට ගොඩ වෙච්ච මනුස්සයෙක් මගේ ගාව හරි බැරි ගැහිලා වැඩි උනා.

ටිකට් එකට සල්ලි ගෙවල එහෙම ඉවර උන මෙයා මගේ දිහාට හැරිලා "මල්ලි මේ වෙලාවට වැඩිය කරදරයක් නැතුව යන්න පුළුවන් නේද?" කියල මගෙන් ඇහුව.

මොකාටද මේ එන්න හදන්නේ කියල මමත් ටිකක් විමසිල්ලෙන් බලන ගමන් ඔව් කියල කෙටි පිළිතුරක් දුන්න.

මගේ අසල්වැසිය පසු බසින පාටක් නැහැ.

මල්ලි කොහෙද වැඩ කරන්නේ?

මම ඒ ප්‍රශ්නෙටත් ආරක්ෂා කාරී පහරක් එල්ල කරා.

"මම වැඩ කරන්නේ ජයවර්ධනපුර හොස්පිටල් එකේ". අනාරධිතවම ඔහු කිව්වා.

"මම ටෙක්නිෂියන් කෙනෙක්..., උදේ ඉඳල හරියට වැඩ". මේ විදිහට ඔහු කියාගෙන යනවා. මමත් හූමිටි තිය තිය අහගෙන ඉන්නවා.

"මල්ලි දන්නවද ජයවර්ධනපුර හොස්පිටල් එක හැදුවේ කොහොමද කියල?"

මම නැහැ කියල ඔලුවෙන් කිව්වා.

"මේ ඉස්පිරිතාලේ ජපානෙන් ලංකාවට හම්බ වෙච්ච තෑග්ගක්."

"ඔය දෙවෙනි ලෝක යුද්දෙට පස්සේ අනිත් රටවල් ජපන්නුන්ව අයින් කරලා දාල තිබ්බේ. ඒ වෙලාවේ UN එකේ රැස්වීමකදී ඒකට ලංකාවෙන් ගිහින් හිටිය ජේ.ආර්. තමන්ගේ කතාවේදී ජපානෙට එහෙම කරන්න එපා කියල ප්‍රසිද්ද කතාවක් කරා..."

"මේ නවසිය හතලිස් ගණන් වල."

"කොහොමින් හරි මේ කතාවෙන් පස්සේ ජපානෙට පිළිගැනීමක් ඇවිල්ල ආපහු UN එකට ඇතුල් කරගත්ත."

"පස්සේ ජේ.ආර්. 78 දී ජනාදිපති උනාට පස්සේ ඉස් ඉස්සෙල්ලම සුබ පතන්න කතා කරේ ජපානේ අධිරාජයා. ඒ වෙලාවේ ජේ.ආර්. ට ජපානෙට එන්න කියල ආරාධනාවකුත් කරාලු."

"හා හා පුර කියල ජනාධිපති විදිහට ලැබිච්ච ආරාධනාව නිසා ජේ.ආර්. ජපානෙට ගියාලු. ඒ වෙලාවේ ජපානේ මිනිස්සු ජේ.ආර්. යන පාර දිගේ ලංකාවේ කොඩි අරගෙන රැස් කකා ඉඳල තියෙන්නේ. හැබැයි ඒ ආණ්ඩුවෙන් බල කරපු හින්ද නෙමෙයි. තමන්ගේ රටට අවුරුදු 30 කට කලින් කරපු දේට කාලගුණ සලකන්න බොක්කෙන්මයි."

"මේ ටුවර් එකේ වීඩියෝ කැසට් එකක් ඉස්පිරිතාලේ තියනවා. මම ඒක බලල තියනවා. ඒක හින්ද තමයි මම මේ කතාව දන්නේ."

මේ ගමනේදී ජපානේ අධිරාජයා ඇහුවලු ජේ.ආර්. ගෙන්,  "මගේ රටට කරපු දේට අපි සදා ණය ගැතියි. උඹට මොනවද ඕනේ?" කියල.

ජේ.ආර්. ගත් කටටම කියල තියෙන්නේ "මට මොකුත් එපා, පුළුවන් නම් මගේ රටට දියුණු ඉස්පිරිතලයක් හදල දීපල්ලා" කියල.

මගේ කතා කාරයා බොහොම හැගීම් බරව කිව්වා...

මේ කතාවට බොහොම සමාන කතාවක් මගේ සගයෙක් මට කියල තියනවා.

සගයාගේ මලයට මාරාන්තික මොලේ ගෙඩියක් හැදිලා තියනවා. මේ 2004 දී. ජීවත් වෙන්න තියන චාන්ස් එක 9%ක් කිව්වලු. මම දන්නේ නැහැ හරියටම කොහොමද මේ 9 හදාගත්තේ කියල. කොහොම හරි ඒ කාලේ වෙනකොට ලංකාවේ ස්නායු ශල්‍ය වෛද්‍ය අංශයෙන් ඉහලම තැනක හිටපු සුනිල් පෙරේරා කියන දොස්තර මහත්තය වැඩේ බර අරගෙන කරලා තියනවා. මගේ සගයාගේ මල්ලි තවමත් හොඳින් ඉන්නවා.

ලඟදි දවසක මම දන්නා කෙනෙකුටත් මොලයේ ගෙඩියකට ප්‍රතිකාර කරන්න ඕනේ උනා. මට එක පාරට මතක් උනේ සුනිල් පෙරේරා දොස්තර මහත්තයව. එත් විස්තර හොයල බලනකොට ආරංචි උනේ බොහොම කණගාටුදායක සිද්දියක්.

යුරෝපයේ බොහොම පොහොසත් කෙනෙකුට මොලයේ සැත්කමක් කරවගන්නට ඕනේ වෙලා රටවල් ගණනාවක වෛද්‍ය වරු හමුවෙලා තියනවා. නමුත් සියලු දෙනාම ලෙඩාව බාරගන්න බෑ කියල ප්‍රතික්ෂේප කරලා තියනවා, ලෙඩේ ඒ තරම්ම නරක නිසා.

පස්සේ මේ ලෙඩා අපේ සුනිල් පෙරේරා මහත්තය ගැන දැනගෙන එයා ලවා සැත්කම කරවාගෙන සනීප වෙලා තියනවා.

මේ කරපු උපකාරයට සල්ලි කාර ලෙඩා අපේ දොස්තර මහත්තයගෙන් අහල තියෙන්නේ ජපන් අධිරාජයා ජේ.ආර්. ගෙන් ඇහුව ප්‍රශ්නයමයි. උත්තරය වෙලා තියෙන්නෙත් ජේ.ආර්. දුන්න උත්තරෙමයි. ස්නායු රෝග වලට ප්‍රතිකාර කිරීමට අවශ්‍ය දියුණු රෝහලක්.

යුරෝපියයත් බොහොම සතුටෙන් ඉදිරිපත් වෙලා අවශ්‍ය අවසරය ගන්න ලංකා ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලුම් කරලා තියනවා.

නමුත් අපේ කාලකන්නි කමට ඒ දවස් වල හිටිය අංශ බාර ඇමති තුමා, රෝහලට යන වියදමෙන් 10% ක කොමිස් මුදලක් ඉල්ලා සිටියාලු.

මේකට විරුද්ධ වුන සුනිල් පෙරේරා මහතාගේ නිවාඩු අවලංගු කර කර, තව ඒක ඒක බාල්දි පෙරල පෙරල ගොඩක් අංචි ඇදල තියනවා. කට්ටියගේ හෙළුව දැකල එපා වෙච්ච සුනිල් පෙරේරා මහත්තය ලංකාව එපා කියල රට ගිහින්. ඉස්පිරිතාලේ හදන වැඩෙත් උපන් ගෙයිම ලොප්.

අයෙත් ජේ.ආර්. ට...

ජේ.ආර්. කියන්නේ සුදු චරිතයක් නෙමෙයි. තමන්ගේ පාලන කාලේදී ජනතාවගේ වෛරයට පත්‍ර වෙච්ච පාලකයෙක්.

පොඩි කාලේ අම්මලත් එක්ක කෝච්චියේ ගමේ යනකොට කොච්චි පාර අයිනේ තියන තාප්ප වල 'JR මරමු' කියල කලු තෙල් වලින් ලියල තිබ්බ වාක්‍ය මට තවමත් මතකයි. ඒ වගේම සෝවියට් දේශය කියන සඟරාවේ පවා 'අති ගරු ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන උතුමාණන් සමග සෝවියට් දේශයේ ජනාධිපති මිහයිල් ගොර්බචොක් මහතා' කියල පල වෙලා තියනවා මට හොඳටම මතකයි.

එත් මේ ලෝකේ සම්පූර්ණ හොඳ මිනිසුන් වත් සම්පූර්ණම නරක මිනිසුන්වත් නැහැ. හැම දෙනාම හොඳ සහ නරක මිශ්‍රණයක්. ඒ ඒ චරිත දිහා බලල ගන්න පුළුවන් දෙයක් ගැනීම අපේ යුතුකම.

1952 දී DS  අස්සයා පිටින් වැටිලා මියැදෙනකොට DS  ගේ ආණ්ඩුවේ හිටිය ප්‍රභලම සහ හැකියාවන් අතින් ඉදිරියෙන්ම සිටි නායකයා වුයේ මුදල් ඇමති ජේ.ආර්. එත් ඊළඟ නායක කම ලැබුනේ ජේ.ආර්. ට නෙමෙයි, DS ගේ පුතා ඩඩ්ලි ට. එක එක යටි කුට්ටු වැඩ කරත්, ජේ.ආර්. තමන්ගේ වෙලාව එනකන් ඉවසන් හිටිය. අවුරුදු 30 ක්ම හිටිය.

මේවා කෙටි පාරෙන් නායක කම් හොයන, පාර්ලිමේන්තුවේ දී ඇඹිලිපිටියේ පුංචි හාමිගේ වත්තේ මිරිස් පැල ටික අයාලේ යන හරකුන් උලා කැම වෙනුවෙන් මොනවද කරේ කියා අසන නවකයින්ට ගන්නවා නම් හොඳ ආදර්ශ.

ජේ.ආර්. ගැන තවත් මම කැමති දෙයක් කියලම මේක ඉවර කරන්නම්. ඒ තමයි ජේ.ආර්. ගේ  හාමිනේ එලීනා ජයවර්ධන මැතිණිය. කට පුරාම 'මැතිණිය' කියල කියන්න පුළුවන් මැතිණියක්. කොයි තරම් රජෙක් උනත් අන්තිමේ රට පාලනේ කරන්නේ ගෙදර එක්කෙනා වීම එදා වගේම අදත් දකින්නට තියන දෙයක්. එත් ජේ.ආර්. ගේ ගෙදර එක්කෙනා නම් තමන් නොදන්නා මගුල් වලට අත ගහන්න ගියේ නැහැ. කරන්න ඕනේ දේවල් ටික විතරක් කරගෙන නිවී සැනසිල්ලේ හිටිය චරිතයක් හැටියට බොහොම ප්‍රසිද්දයි.

ඔන්න දැන් කාලේ ඉන්න මැතිණියන්ට ගන්නවානම් ආදර්ශ!


ප. ලි. : අනිත් ලොක්කා ගැන නම් ලියන්නට දෙයක් නැත.

කැන්ටිමක සිටි මිනිසුන් - La Gente En Cantina

දයල් බතී ලියා තිබු විවෘත ආපන ශාලාව ගැන කැම්පස් කතාව කියවීමෙන් පසුව මේ සටහන කිරීමට සිත් විය.

ඉස්කෝලේ යන කාලේ කැන්ටින් දෙකකිනුත්, ඊට පස්සේ මොරටුවේ වලෙන්, ගොඩෙන් මෙන්ම ගුලෙනුත්, ජපුරේ කැන්ටින් එකකිනුත්, පේරාදෙණියේ අක්බාර් ශාලාවේ කැන්ටිමෙන් මෙන්ම චමත්කාර වටපිටාවකින් යුතු වුස් (WUS) කැන්ටිම මෙන්ම කොළඹ ආර්ට් ෆැකල්ටි කැන්ටිමෙන් සහ මෙඩිකල් ෆැකල්ටි කැන්ටිමෙන්ද සැහෙන වාර ගණනක් ගොස් කා ඇතත් මගේ කැම්පස් ජීවිතයෙන් 40% පමණ කාලයක් ගතවුයේ විවෘත ආපන ශාලාව හෙවත් ඕපන් කැන්ටිමේය. 

දයාල් බතී ට මෙන් ජැකා ලා තරම් ප්‍රසිද්ද පුද්ගලයින් නැතත් මටද අපූරු මිනිසුන් මේ කැන්ටිමේදී මුණ ගැසී තිබේ.

මුල දවස් වල මම කැම්පස් එකට එන්නේ ආර්ට් ෆැකල්ටිය පැත්තෙන් තියන ගේට්ටුවෙන්. ඒ දවස් වල ICT එකට අලුතෙන් කෑල්ලක් හදනවා. එකේ වැඩ කරන මේසන් බාස්ලව පේනවා. උදේ පාන්දරම යන්නේ open එකට. කට්ටියත් එක්ක කයියක් ගහගෙන මොනවා හරි කොටාබාන ගමන් කවුදෝ වයසක මනුස්සයෙක් කැන්ටිමේ පෝලිමේ.

කලිසමේ එක කකුලක් අඩියක් එකහමාරක් විතර උඩට නමාගෙන, අනිත් කකුල හරියට දිගට තියනවා.

කකුල් දෙකේ සෙරෙප්පු දෙකක්. ෂර්ට් එකේ එක පැත්තක් යට කරලා අනිත් පැත්ත උඩින් වැටිලා. මුහුණ පුරා රැවුල වැවිල. අතේ පොඩි වෙච්ච සිලි මල්ලක මොනවදෝ තියනවා. 

කවුන්ටරේට සල්ලි දුන්නහම කැෂියර් කොලුවා දෙනවා පොඩි සිලි උර දෙකක්. එකක එළවලු රොටියක්, අනිකේ ප්ලේන් ටී එකක්.

"අලුතෙන් හදන බිල්ඩිමේ වැඩ කරන මනුස්සයෙක් වෙන්න ඇති..."

මට එහෙම හිතුන විතරක් නෙමෙයි කියවුණා.

"පිස්සුද යකෝ; ඒ අපේ අබේසිංහ සර් නේ!"

මගේ සගයෙක් කියනවා...
 

ශුද්ධ ගණිතය උගන්වන ගණිත අංශයේ ජේෂ්ඨතම ආචාර්යවරයෙක් මේ. ආචාර්ය මහාචාර්ය පට්ටම් නැති නිකම්ම නිකම් අබේසිංහ උනාට ගණිතය ඉගෙනගත්තු හැමෝම එතුමාට ගරු කරේ හරියට වැඩේ කරන ගුරු දෙවියෙක් නිසයි. කැන්ටිමට වෙන කිසිම ආචාර්යවරු එනවා මම දැකල නැහැ, අබේසිංහ සර් ඇරෙන්න. හැමදාම අබේසිංහ සර් අවේ ගියේ බස් එකේ. අර සුපුරුදු පොඩි වෙච්ච සිලි මල්ලත් වරදින්නේ නැහැ. 

කැම්පස් එකෙන් අයින් වෙලා අවුරුදු කීපයකින් ආරංචි උනා අබේසිංහ සර් ව බම්බලපිටියේදී කෝච්චියකට හැප්පුනා කියල. ඒ අනතුරෙන් එතුමාගේ අතකට බරපතල හානි සිදු උනා. පස්සේ බොහොම දුක් විඳලා එතුමා මිය ගියා. කිසිදා එතුමාගෙන් ගණිතය ඉගෙන ගෙන නැතත් හැමෝම වගේ මමත් එතුමාට නිවන් සුව පතනවා..
 

මේ බතීගේ වචන එතුමා ගැන නොදන්නා කෙනෙකුට පැහැදිලි චිත්‍රයක් මවයි:
"අබේසිංහ සර් මිය ගියා අන්තිම අහිංසකයෙකු ලෙස මීට වසර දෙකකට පමන පෙර. මට මතකයි බුලර්ස් පාරේ බස් නැවතුම පලේ මිටි කොන්ක්‍රීට් කනුව මත වාඩිවී බසය එනතුරු බිම බලා සිටිනා අබේසිංහ සර්. මාත් පසෙක මගේ බසය එනතුරු."

දවල්ට කන වෙලාවට කැන්ටිමේදී දකින අමතක නොවෙන චරිතයක් තමයි වතුගල අයියා. රැලි වැටුන දිග කොණ්ඩය සහ රැවුල දකිනකොට මතකයට එන්නේ හේනානිගල ආදිවාසියෙක් ව. එත් පුදුමෙකට වගේ කැන්ටිමේ කන හැමෝම කාල ඉවර වෙලා තමන්ගේ ඉඳුල් පිඟාන මේසේ උඩ තියල ගිහින් අත හොදගනිද්දී වතුගල විතරක් පිඟානත් අරගෙනම ටැප් එක ලඟට යනවා. 

මුලින්ම කරන්නේ තමන්ගේ පිඟාන හෝදන එක. ඊට පස්සේ අත හෝදගෙන පිඟාන කැන්ටිමේ බත් බෙදන පැත්තෙන් ගිහින් තියනවා. එතකොට හිතෙන්නේ කැන්ටිමේ කන එකම ශිෂ්ට සම්පන්න මනුස්සය වතුගල විතරක් බවයි. 

වසර 3 - 4 ක ජෙෂ්ටයෙකු වූ වතුගල ඔවුන්ගේ කණ්ඩායමේ හැමදාමත් බැජ් ටොප් බව බොහොම ඉක්මනින්ම දැනගන්න හම්බ උනා. ඔවුන්ගේ උපාධි ප්‍රධානෝත්සවයේදී ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසී ඊට සහභාගී වූ එකම කෙනා වතුගල කියල ආරංචි උනා. පළවෙනියට නම කතා කරලා වේදිකාවට ගොඩවෙද්දී ශාලාවේ පොඩි සූවක් ගියාලු. ඒ වතුගලව දැකල නැති අනිත් පීඨ වල සිසුන්ගෙන්. එත් ඊට පස්සේ වතුගලගේ නම නැවත නැවතත් කියමින් ඔහුට වේදිකාවෙන් බසින්නට නොහැකි වී තිබෙන්නේ එම වසරේ වැඩිම පදක්කම් සහ සහතික හිමි සිසුවා ලෙසටයි.

ඕපන් එක තියෙන්නේ කැම්පස් එකේ ග්‍රවුන්ඩ් එක හෙවත් ක්‍රීඩාපිටිය අද්දර. උදේ පාන්දරින්ම කැන්ටිමට අවොත් දකින්න තියන දර්ශනයක් තමා මේ ක්‍රීඩා පිටියේ කඩුළු මතින් දුවන්නට පුහුනුවෙන උස කළු හාදයෙක්. මේ තමයි කුලාන්. 

මේ වෙනකොටත් කඩුළු මතින් දුවන විශ්ව විද්යාල ශූරතාවය හිමිකරගෙන හිටිය කුලාන් හැමදාම උදේ 7.30 වෙනකොට පුහුණුවීම් පටන්ගත්ත. බොහොම මහන්සියෙන් තමන්ගේ පුහුණුවීම් කරන කුලාන්, පුහුණුවෙන් පස්සේ කැන්ටිමට ඇවිත් කෙහෙල් කොලේ ඔතපු මහා විසාල බත් එකක් කනවා. 

තමන් කරන දේ බොහොම කැපවීමෙන් කරන කුලාන් දක්ෂ උනේ ක්‍රීඩාවට විතරක් නෙමෙයි. පළමු වසරේදී බැජ් ටොප් හෝ ඊට ආසන්නම වෙන්නත් කුලාන්ට පුළුවන් උන බව මතකයි. පසුව ගණිත විශේෂ උපාධිය සම්පූර්ණ කරපු කුලාන් මේ වෙනකොට කැන්ගරු දේසේ තමන්ගේ ආචාර්ය උපාධියත් ඉවර කරලා ආචාර්ය වරයෙක් විදිහට කටයුතු කරනවා. ඒ වගේම තමා පිටියේ තරඟ වලින් තවමත් සුද්දන් අතරේ පළවෙනියට මේ කළු අස්සයා එන්නේ අපේ රටට ආඩම්බරයක් දෙමින්.

ඊළඟට කියන්න යන්නේ පිස්සා ගැන. 

කැම්පස් එකේ වැඩියෙන් හිටියේ මම වගේ සාමාන්‍ය තරමේ කට්ටිය තමා. ඉස්කෝල වල හිටිය හොඳටම වැඩ කරන එවුන් ටික මොරටුවටයි පෙරදෙණියටයි  ගියහම ඊට පස්සේ හිටිය පිස්සු නටපු average එවුන් තමයි කොළඹ සයන්ස් කරන්න එන්නේ. දෙය්යන්ගේ පිහිටෙන් කිසිම දෙසපාලනයක් කරන්න, රැග් කන්න ඕනේ වෙන්නේ නැති මේ ෆැකල්ටියේ තමන්ගේ පාඩුවේ තමන්ට කැමති දෙයක් කරගෙන ඉන්න පුළුවන්. අල්කෙමියගේ පොස්ටුවකට කොමෙන්ටුවක් දාපු කෙනෙක් අහල තිබ්බ රැග් එක කාපු නැති කෙනෙක් ඉදිරිපත් වෙන්න කියල. ඔන්න ඉන්නවා තොගයක්ම.

ඉතින් මේ වගේ ජනතාවක් අතරෙත් ඉන්නවා මෝටර් වගේම මීටර් කීපයකුත්. කුලාන් කියන්නේ අධ්‍යාපන වැඩ වලට මෝටරයක්. මේ අපහාසෙකට එහෙම කියන දෙයක් එහෙම නෙමෙයි. මීටරෙකුත් නොවන, මෝටරේකුත් නොවෙන මම වගේ අයට වැඩි දක්ෂ අයගේ එක කොට්ටාශයක් ගැනයි කිව්වේ. මට අධ්‍යපනෙත් වැඩිය බැහැ ක්‍රීඩාව කොහොමටවත් බැහැ.

මේ මීටර් අතරිනුත් මීටරේ තමයි පිස්සා. පිස්සට පිස්සා කියන්නේ ඌට පිස්සු නිසා. කොයි වෙලෙත් පිස්සු නටන එක තමයි කරන්නේ. මම හිතන විදිහට පිස්සාගේ මීටරේ උපතින්ම ආව එකක්. පැමිණීම ගණන් කරන අත්‍යවශ්‍යම දේශනෙකට ඇරෙන්න වෙන කිසිම දේශනෙකට පිස්සා යන්නේ නැහැ. හැම වෙලේම ඉන්නේ කැන්ටිමේ. ඒ ඉන්න ගමනුත් කරන්නේ මොකක් හරි පිස්සු වැඩක්. 

වාසනාවට මේ කියන කාලේ විභාග තියෙන්නේ අවුරුද්දට එක පාරක් විතරයි. ඉතින් අපිත් කැන්ටිමට වෙලා මොනවා හරි විකාරයක් කර කර දවසෙන් වැඩි කාලයක් ගත කරනවා. වෙලාව ලැබෙන විදිහට දේශන වලට ගොඩ වෙලා එන්න යනවා. මෙහෙම ඉඳල විභාගයක් ලං උනහම දෙලොව රත් වෙනවා. 

මේ වගේ වෙලාවට පිහිටට එන්නේ කුප්පි. කවුරු හරි විෂය ගැන හොඳට දන්නා කෙනෙක් කට්ටියව කොහේ හරි තැනකට එක්කගෙන ගිහින් අවුරුද්දක් උගන්නන ඒවා එක දවසින් ප්‍රගුණ කරවන එකට තමයි කුප්පි කියන්නේ. 

පිස්සා මේ කුප්පි වලටත් එන එකෙක් නෙමෙයි. පිස්සා කරන්නේ තමන්ට ලියන්න තියන විෂයේ පොතක පිටු පෙරලගෙන යන එක විතරයි. විනාඩි 10 කින් පිස්සාට පුළුවන් ඕනෙම විෂයක් අපිට උගන්වන්න.
 

පරිගණක අන්සෙන් මේ කුප්පි වලට වැඩිහරියක් වග කිව්වේ ජාවා සම්පත්. එත් මේ විෂයේ ප්‍රයෝගික පරිෂණ තමයි වැඩියෙන් තියෙන්නේ. මේ වෙලාවට පිහිටට එන්නේ පිස්සා. 

මුල් වසර වල පිස්සා උදව් නොකරපු පරිගණක පැවරුමක් කරපු අය ඉන්නවා නම් ඒ අතේ ඇඟිලි ගානට කිව්වොත් වැරදි නැහැ. උදව් කරලත් ගොඩ දාගන්න බැරි කීප දෙනාට පිස්සාගේ ගෙදර පැවරුම දෙන්න තියන දවසට කලින් දවසේ මහා පැවරුම් රාත්‍රියක්, කෑමබීම නවාතැන් සමග. රෑ එළිවෙනකන් වගේම පහුව දා දවල් වෙනකනුත් හැමෝගෙම වැඩ කරන පිස්සා තමන්ගේ පැවරුම දෙන්න යන්නේ හවස 4 ට විනාඩි 5 කට කලින් දුවගෙන.

මහන්සි නොවී ප්‍රීතියෙන් කල් ගෙවීම පරම අරමුණ කරගත් පිස්සා ඒ විදිහට ඉන්න පුළුවන් තරම් කල් හිටිය. අන්තිමේ දැනට මාස කීපෙකට කලින් මට කතා කරපු වෙලාවේ කිව්වා පිස්සාගේ ආචාර්ය උපාධිය මීටත් වැඩිය අදින්න බැරි නිසා සම්පූර්ණ කරන බවත්, ඒ සමගම කුප්‍රකට ගූගල් නම් වැඩපොලෙන් රැකියා අවස්ථාවක් ලැබුන බවත්ය. 

වෙන කිසිවෙකු මෙසේ පැවසීනම් (වෙන කිසිවෙක් මේසේ පවසා නැත) මගේ ප්‍රශ්නය වනුයේ 

"සුබපැතුම්, කවදද වැඩ පටන්ගන්නේ?" යන්නයි. 

නමුත් පිස්සාට පිස්සු බැවින් මගේ ප්‍රශ්නය උනේ

"ඉතින් උඹ යනවද?" යන්නයි.

"ඔව් බන්, මේක මුන් ඉස්කොලෙටම ඇවිල්ල ඉන්ටෙව් කරලා ගත්තේ. වෙන ඒවාට යන්න මහන්සි වෙන්න බෑ, මේකට යනවා"

විමල් ඇමති තුමා කීවත් වැඩක් වන එකක් නැත. 'මට මෙතෙක් හමුව ඇති හොඳම මොළය' (මීට සමාන දෙයක් වරක් මහාචාර්ය V.K.සමරනායක ද පිස්සා ගැන පැවසීය!) වුවද පිස්සා පිස්සෙක් වීම නිසා ගූගල් එකේ වැඩට ගියේය. 

අනේ අපි නම් යයි ඕවයේ පස් පාගන්න!

අපිට අං ඇවිල්ලද? - Are we getting Horny?

• බස් ගාස්තු වැඩි වෙච්ච එක මිනිස්සුන්ට දැනෙන්නේ නැහැ. මිනිස්සු බස් වල යන්න පොර කනවා. කොහේ වත් බස් වල යන සෙනඟ අඩු උනා කියල වාර්තා වෙන්නේ නැහැ - ප්‍රවාහන ඇමති පාර්ලිමේන්තුවේදී  (මාර්තු 7 දා)

---------------------------------

• බස් ගාස්තු වැඩි නිසා හාමුදුරුවන්ට නොමිලේ බස් වල යන්න ඉඩ දෙන්න - විපක්ෂය පාර්ලිමේන්තුවේදී (මාර්තු 7 දා)
• ඔබතුමාලගේ ආණ්ඩුව තියන කාලේ හාමුදුරුවන්ට නොමිලේ යන්න දෙන්න තිබ්බනේ; එදා කරන්නේ නැතුව දැන් මෙතන කයිය ගහන්න එනවා - ඇන්. සිරිපාල පාර්ලිමේන්තුවේදී (මාර්තු 7 දා)

---------------------------------

• ඉස්සරහට ලෝකේ දරුණු අහාර හිඟයක් එනවා. එතකොට ඔය තෙල් තියන රටවල් වලට කන්න නැතුව යනවා. එතකොට අපිට පුළුවන් හාල් දීලා තෙල් ගන්න. එතකන් පොඩ්ඩක් ඉවසගෙන ඉන්න. - කෘෂිකර්ම ඇමති මහින්ද යාපා (මාර්තු 8 දා)

---------------------------------

මේ පහුගිය දවස් දෙකට ලේ කෝප වෙන්න ඇහුන කතා 3 ක් විතරයි. ඔන්න අපේ වාසනාවට ඊගාවට කවද හරි රට කරවන්න 'පොඩි' සම්භාවිතාවක් තියන එක්කෙනා කියන දේ...

• අපි ගම් මට්ටමෙන් බිම් මට්ටමෙන් සංවිදානය වෙලා මේ ආණ්ඩුව පෙරලලා එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන්ව සුඛිත මුදිත කරන්නට, නැවතත් එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන්ට බලය අරන් දෙනවා. - සජිත් ප්‍රේමදාස (බොහෝ කාලයක සිට) [යුඑන්පි කාරයන්ට බලය නැති එක තමා දැන් තියන එකම ප්‍රශ්නේ?]

අපි ඔක්කොම හරක්ද?

ප.ලි:  මේ කාලෙකට කලින් ප්‍රවාහන ඇමති තුමා තවත් ඇමතිවරු රොත්තක් හිටපු වේදිකාවකදී කිව්වා මතක හිටපු කතාවක්:

"දේශපාලනේට එන්න අධ්‍යාපන සුදුසුකම් බැලුව නම් අද මම මෙතන නැහැ. මමත් නැහැ මේ ඇමති තුමත් නෑ, අපේ නියෝජ්‍ය ඇමති තුමත් නෑ. මේ සරත් අමුණුගම මහත්තය විතරක් ඉඳියි"

DC 8 ගුවන් යන්තරේ - Martin Air Flight 138

1995 වසරේ දෙසැම්බර් මාසයේ දිනක කොලොම්බියවේදී මහා ගුවන් අනතුරක් සිදුවිය. අනතුරින් 150 කට අධික ගුවන්යානයේ ගමන් ගත් පිරිසක් ජීවිතක්ෂයට පත්වුහ.

කාලි යනු කොලොම්බියාවේ නගරයකි. මේ නගරය හතර අතින්ම කඳු පන්ති වලින් වට වී ඇත්තකි. ගුවන්යානයේ ගමනාන්තය වුයේ කාලි නගරයයි.

අති නවීන බෝයින් වර්ගයේ ගුවන් යානය පදවුයේ ඉතා පළපුරුදු, එමෙන්ම සැහෙන වතාවක් කාලි නගරයට මෙම ගුවන්යනයේම පියාසර කර ඇති නියමුවන් දෙදෙනෙකි.

කඳු පන්ති අතර සැඟවුන ගුවන්තොටුපොළට එක එල්ලේ පියාසර කල නොහැක. එබැවින් ගමන් ලක්‍ෂ (way points) කීපයක් පසු කර කවාකාර මගකින් කඳු මගහරමින් ගමන් කල යුතුය. සෑම ගමන් ලක්ෂයකදීම ගුවන් නියමුවන් විසින් ඊළඟ ගමන් ලක්ෂයේ තොරතුරු ගුවන් යානයේ ස්වයංක්‍රීය පද්ධතියට ඇතුළු කල යුතුය. ගුවන් නියමුවන් දෙදෙනාම මේ අභ්‍යාසය මැනවින් ප්‍රගුණ කලවුන්ය.

අනතුර සිදුවූ දින රාතියේදී ගමන් ලක්‍ෂ කීපයක් සාර්ථකව පසු කල ගුවන් නියමුවන්, ගුවන් තොටුපොළේ පාලක මැදිරියෙන් ගොඩබෑම සඳහා ධාවන පථයක් ඉල්ලා සිටියහ. ආරම්භයේ සිටම ප්‍රමාධ වී තිබුන ගුවන් යානයට රේඩාර් පද්ධතිය අබලන්වූ ගුවන් තොටුපොළේ පාලක මැදිරියෙන් ගුවන් පථයක් වෙනකරදෙන ලදී.

තම වේගය හා ගමනාන්තය සලකා බැලූ ගුවන් නියමුවන්ට හැඟී ගියේ තමනට වැඩි කාලයක් නොමැති බවය.

නොඉවසිල්ලෙ සිටි ඔවුන් යුහුසුළුව ගුවන් යානය ගොඩබෑමට අවශ්‍ය කටයුතු සුදානම් කළහ. මේ අතරම ඊළඟ ගමන් ලක්ෂයට අවශ්‍ය දත්ත පරිගණකයට ඇතුළු කල යුතුය. එමෙන්ම තම වේගය අඩු කිරීම සඳහා තිරිංග ක්‍රියාත්මක කල යුතුය. ගුවන් මගීනට තමන්ගේ ගමනාන්තය ආසන්න බව මතක් කල යුතුය.

මේ සියලු කාරණා අස්සේ ගුවන් නියමුවා පරිගණකයට ඇතුළු කලේ වැරදි ගමන් ලක්ෂයකි. ගුවන් යානය ස්වයන්ක්‍රීයව වෙනතක් බලා ඇදෙන්නට විය. කලබලෙන් සිටි නියමුවන්ට මේ බවක් අවබෝධ නොවින.

ගුවන් තොටුපලට ඇත්තේ තව එක් ගමන් ලක්ෂයක් පමණි. රෙඩාරය නොමැති ගුවන් තොටුපොළේ පාලක මැදිරියෙන් නිරන්තරයෙන්ම අවසන් ගමන් ලක්ෂය පසු කරාදැයි විමසා සිටින්නට විය. නමුත් ගුවන් නියමුවන්ට තමන් එම ලක්ෂය කරා ලං වනවා වෙනුවට ඉන් ඉවතට ඇදී යන බව පෙනෙන්නට විය.

තවත් කලබලයට පත් වූ නියමුවන්, එම ලක්ෂය වෙනුවට කෙලින්ම ගුවන් තොටුපොළට ගමන් කිරීමට තීරණය කලහ.

ගුවන් යානය මාරාන්තික හැරවුමක් කළේය. ඒ ගුවන් තොටුපොළට මුහුණලාය. නමුත් ගුවන් යානයත් තොටුපොලත් අතර විශාල කන්දක් ඇති බව නියමුවන්ට අවබෝධ වුයේ ගුවන් යානයේ ස්වයංක්‍රීය අනතුරු ඇඟවීමේ පද්ධති නද දීමට පටන්ගත් විටය.

නියමුවන් යුහුසුළුව යානය පොළව මට්ටමෙන් ඉහලට ගැනීමට කටයුතු කලහ. නමුත් ගොඩ බෑම සඳහා තිරිංග යොදා ඇති බව ඔවුන්ට අමතක විය.

ප්‍රතිඵලය පළාතම ගිගුම් දෙමින් කන්දේ හැපී සුනු විසුනු වූ ගුවන් යානයකි. දිවි ගලවා ගැනීමට හැකි වී ඇත්තේ සිවු දෙනෙකුට පමණි.

ගුවන් යාන පැදවීමේ මූලික මූලධර්මයක් ලෙස සඳහන් වනුයේ තමන් අතරමන් වී ඇති බවක් හැඟේ නම් වහාම ගුවන් යානය පොළවෙන් ඉහල ආරක්‍ෂිත මට්ටමකට රැගෙන යෑමය. ඒ වෙනුවට මෙම පළපුරුදු නියමුවන් කරේ ගුවන් තොටුපොල වෙත යොමු කිරීමය.

මේ හා සමානම සිදුවීමක් මීට බොහෝ කලකට පෙර සිදු වූ බව අසා ඇත්තෙමි.

මුලින්ම ඒ ගැන අසන්නට ලැබුනේ ඇන්ටන් ජෝන්ගේ හඩිනි. DC 8 ගුවන් යන්තරේ යනුවෙන් කියවෙන ගීතයකිනි.

පසු කලෙක අනතුර සිදු වූ සප්ත කන්‍යා කඳු වැටියටම යාමට අවස්ථාව උදා වුයේ විනෝද චාරිකාවක ප්‍රතිඵලයකිනි. කොළඹ හැටන් මාර්ගයේ ලක්ෂපාන දිය ඇල්ල නැරඹීමට යාමේදීය.

පසු කලෙක දැනට ඇමෙරිකානු ගුවන් සමාගමක රැකියාව කරන මිත්‍ර වැඩිහිටියෙකුගෙන් සප්ත කන්‍යා ගුවන් අනතුර ගැන මෙතෙක් නොඇසූ යමක් අසන්නට ලැබිණ. ඇමෙරිකාවට පැමිණීමට පෙර කලක් 'එයාර් ලංකා' ආයතනයේද රැකියාව කල බැවින් මෙය සත්‍ය වශයෙන්ම සිදුවුවකැයි සිතමි.

ගීතයේ සඳහන් වන DC 8 ගුවන් යානය ඉන්දුනීසියාවේ සිට මක්කම බලා ගමන් ගත්තකි. කටුනායකින් ඉන්ධන ලබාගැනීමට බලාපොරොත්තුවෙන් පැමිණියකි.

ලංකාවට ඇතුළු වූ ගුවන් යානය කලින් සඳහන් කල යානය මෙන්ම ගුවන් තොටුපොල සමග අදහස් හුවමාරු කරගැනීමට පටන්ගත්හ. කටුනායක යනු ඉතා කුඩා ගුවන් තොටුපොලකි. ගුවන් යානය ගොඩ බෑම සඳහා අවශ්‍ය උපදෙස් ගුවන් තොටුපොල මගින් ලබාදෙන අතර යානයේ පිහිටීම ගැන තොරතුරු හුවමාරු කෙරින.

හදිසියේම ගුවන් යානයෙන් සඳහන් කෙරුනේ නියමුවන්ට ධාවන පථය දර්ශනය වන බැවින් ගොඩ බෑමට සුදානම් වන බවය. නමුත් ගුවන් තොටුපොළේ යන්ත්‍රවල ගුවන් යානයක් අසලකවත් නොවීය.

මොහොතකින් ගුවන්යානය සමග තිබු සියලුම සන්නිවේදනය නිම විය. සප්ත කන්‍යා කඳු වැටිය විසින් ගුවන් මග අවුරා තිබිණ.

සප්ත කන්‍යා කඳු වැටිය ආසන්නයේම ලක්ෂපාන විදුලි බලාගාරය පිහිටා ඇත. ලක්ෂපාන ජලාශයේ සිට බලාගාරය වෙත ජලය ගෙනයාමට විශාල ලෝහ නල මඟක් කන්ද මතින් එලා තිබේ. මේ නල මඟ දෙපස විදුලි බුබුළු දල්වා ඇත.

රාත්‍රියේ කිසියම් කාරණයක් නිසා පොලවට ලංවූ DC 8 ගුවන් යානයේ නියමුවන්, ගුවන් තොටුපොළේ ධාවන පථය ලෙස වරදවා වටහාගෙන තිබුනේ මෙම නල මාර්ගයයි.

මෙම ගුවන් අනතුරු වලින් මිය ගිය බොහෝ දෙනා, අනතුරට කිසිම ආකාරයෙන් සම්බන්ධයක් නොවූ අය වෙති. නමුත් ඔවුන්ගේ ජීවිත වලට අපටද වටිනාකමක් දිය හැක. ඒ මෙවන් සිදුවීම් වලින් කිසියම් හෝ ප්‍රයෝජනවත් දෙයක් ජීවිතයට එක් කරගැනීමෙන්ය.

කොතරම් දැන උගත් පළපුරුදු අයෙක් වුවත් සරල මුලික දේ වලට ගරු කිරීම එකකි.

මම ප්ලේන් ගැන දන්න කෙනෙක් නම් නෙමේ ඔන්න. අරහෙන් මෙහෙන් ඇහුන, කියවපු දේවල් තමා මේ...

ජයාරූප උපුටාගැනීම: wikipedia

රාජපක්සට එරෙහිව ඇමෙරිකාව, බිරිතාන්‍ය සහ ඔස්ට්‍රේලියාව (Rajapaksa vs US, UK and Australia)

මුලින්ම කියන්න ඕනේ මේක පොඩි ප්‍රමෝෂන් අතේ වැඩක් කියලා...

සෙනසුරාදා ඉරිදට සතියේ දවස් වලටත් වැඩිය වැඩ. කඩේට යන්න, රෙදි හෝදන්න, කෑමක් බීමක් හදාගන්න, යාලු මිත්තරයෝ හම්බුවෙන්න යන්න, ගෙදර පොඩි පොඩි වැඩ කරන්න කීයක් දේවල්ද. මේ අස්සේ පොඩි විවේකෙකට කියල යන්තම් ටිකක් රුපවාහිනියේ යන්නේ මොනවද කියල බලන්නත් අමතක කරන්නේ නැහැ.

මම වැඩිය කැමති සඟරාමය වැඩසටහන් බලන්න. ටෙලියක් නම් (කන්දේ ගෙදර බැලුවට පස්සේ) බලපු කාලයක් මතක නැහැ. මේ වෙලාවට පිහිටට එන්නේ සංචාරක නාලිකාවයි, කෑම නාලිකාවයි, ඩිස්කවරි නාලිකාවයි තමා. ඩිස්කවරි නාලිකාවේ දැන් කාලෙක ඉඳල ලොරි කාරයෝ ගැන වැඩසටහන් මාලාවක් යනවා.

යුරෝපයේ, ඕස්ට්‍රේලියාවේ වගේම විශේෂයෙන් ඇමෙරිකානු මහද්වීප දෙකෙත් භාණ්ඩ ප්‍රවාහනයට වැඩියෙන්ම යොදාගන්නේ මහා විසාල ලොරි. ටිකක් විතර අපේ රටේ කන්ටේනර් අදින ලොරි වගේ ඒවා.හැබැයි අපේ ඒවාට වැඩිය සැහෙන්න ලොකුයි.

මේ ලොරි රස්සාව සැලකෙන්නේ බොහොම කර්කශ අමාරු එකක් හැටියටයි. ලොරි එලවන්න බලපත්‍රය ගන්න වෙනම පාඨමාලාවක් හදාරන්න ඕනේ. ඒක මාසයක් දෙකක් ගතවෙන වැඩක්. ඊට පස්සේ බලපත්‍රය ලබාගන්න පුළුවන් උනත් රැකියාව කරන්න බැහැ.

රැකියාව ඕනේ නම් තවත් මාසයක විතර නේවාසික පුහුණුවක් ගන්න ඕනේ. මේ පුහුණු කාලේදී ගෙදර යන්න බැහැ. පළපුරුදු රියදුරෙක් එක්ක මාරුවෙන් මාරුවට ලොරිය හෙවත් ට්‍රක් හෙවත් ඉංගිරිස් එකෙන් 'බිග් රිග්' එක එලවන්න ඕනේ රට වටේම. ඒ නිකම් නෙමෙයි බඩු එහෙ මෙහෙ අරගෙන යන ගමන්.

පුහුණුවෙන් පස්සේ ලොරි සමාගමක ලියාපදිංචි වෙලා ලොරියක් එලවන්න පුළුවන්. මේ බොහොමයක් ලොරි වල රියදුරාට නිදාගන්න පොඩි කුටියක් රියදුරු අසුනට පිටිපස්සෙන් තියනවා.

ලොරි සමාගම් වල තියන නීතියක් තමයි එක දිගට පැය 8 කට වැඩිය ලොරි එළවීම තහනම්. අනිවාර්යෙන්ම ඊළඟ පැය 8 විවේක ගතයුතුයි. ඉතින් මේ ලොරි රියදුරෝ කොහේ හරි පාර අයිනක නවත්තලා නිදාගන්නවා තමන්ගේ ඊළඟ කාල රාමුව එනකන්. එක නගරෙකින් බඩු පටවාගෙන තව නගරෙකට ගිහින් ඒවා බාන්න ඕනේ. ඊට පස්සේ ඒ අහල පහලින් තවත් බඩු තොගයක් පටවාගෙන තවත් නගරෙකට. මේ විදිහට රට වටේම යන්න සිද්ද වෙනවා. ගෙදර එන්න හම්බවෙන්නේ බොහොම කලාතුරකින්.

ඉතින් මේ වගේ රැයක් දවාලක් නැති රස්සාවක් කරන්න යන්නේ ටිකක් අමාරු කාරයෝ තමයි. රැවුල් වවාගෙන කොන්ඩේ වවාගෙන තුවක්කුවක් තමන්ගේ අසුන යට තියාගෙන තමා මේ ගොඩක් රියදුරෝ ඉන්නේ. කලාතුරකින් රියදුරියොත් ඉන්නවා. හැබැයි ගොඩක් දෙනා දැක්කහම බය හිතෙන වර්ගයේ. එහෙම නැතුව මේ රස්සාව කරන්න අමාරුයි.
 

ඉතින් දැන් මේ ඩිස්කවරි නාලිකාවේ යන වැඩසටහන් වල පෙන්නන්නේ තෝරගත්තු ලොරි කාරයන්ට අමාරුයි කියල හිතෙන පාරවල් වල බඩු අදින්න තරඟ සංවිධානය කරන එකයි.

එක පාරක් තිබබා ඇලස්කාවේ සීත කාලේදී මිදුන ගංගාවල් පාරවල් විදිහට යොදාගෙන බඩු ප්‍රවාහනය කරන එකක්. ඒ විදිහට බඩු ගෙනියන්න පුළුවන් අධික සීතල කාලෙට විතරයි.

තව එකක තිබ්බේ ඉන්දියාවේ කඳුකර පළාතකට බඩු අදින්න. කන්දේ පාර බොහොම පටුයි. බොහෝ තැන වල එක පාරකට වාහන දෙකකට මාරු වෙන්න ඉඩ මදි. ඒක පැත්තකින් මාරාන්තික හෙළ. නාලිකාවෙන් කරන්නේ වෙන රටවල් වලින් කට්ටිය ගෙනල්ල නාට්‍යනුසරයෙන් මේ වැඩසටහන පටිගත කරන එකයි.

හැබැයි මේ කියන හැම පාරකම එදිනෙදා ජීවිතේ ලොරි එලවන මිනිස්සු ඉන්නවා. ඒ මිනිස්සු ගැන නම් කවුරුත් කතා කරන්නේ නැහැ. තරගෙට යන අය තමයි වැඩ කාරයෝ කියල කියන්නේ.

ඉතින් මමත් උඩින් පල්ලෙන් රුපවාහිනිය බලන ගමන් මේ ලොරි කාරයන්ගේ අලුත් වැඩසටහනක් ගැන පොඩි හැඳින්වීමක් ගියා. වැඩසටහනේ නම ඇවිල්ල ලෝකයේ ලොරිකාර තදයෝ. අට දෙනෙක් වැඩේට සෙට් වෙලා ලු. එකා එකා පෙන්නනවා, එක එක රටවල් වලින් ආපු.

මෙන්න බොලේ කළු කෙට්ටු එකෙක් ලොරියක් එලවනවා සිංහ කොඩියකුත් ගහගෙන! ඇඟ පුරා පච්ච කොටගෙන, තොප්පියක් දාගෙන හීනියට පොඩි සුදු රැවුලක් කට වටේ වවාගෙන. නම දානකොටත් ලංකාවේ කොඩියක් එක්ක තමයි නම දාන්නේ සෝලා රාජපක්ස කියල.

මෙන්න ඉන්නවා කට්ටියම.

දවස් දෙක තුනක් යනකොට මේ වැඩසටහට ටොප් ලිස්ට් වෙලා.
 
හැබැයි ඉතින් අපේ මනුස්සයට වැඩිය දුර යන්න උනේ නම් නැහැ. තමන්ගේ ඇමෙරිකානු සගයා ගේ වැරදි නිසා. ඒකෙන් මේකෙන් දැන් අඩු ගානේ ඇමෙරිකාවේ මිනිස්සු සැහෙන පිරිසක් දන්නවා ලංකාව කියල පොඩි රටක් තියනවා කියල වත්.

හෙට අනිද්දට ලංකාවේ හන්දියක් හන්දියක් ගානේ උද්ගෝෂණ රැල්ලක් කරන්න නේ හදන්නේ. ලෝකෙටම ඇහෙන්න මොනවදෝ කියන්න. බලමුකෝ ඒ රාජපක්සලා කියන දේ ඇහෙයි ද කියල මේ රාජපක්සට වැඩිය සද්දෙන් කියලා...

ජයාරූප උපුටාගැනීම: http://tractors.wikia.com

කන්න දෙනව නම්...

මොහාන් සමරනායක යනු බොහෝ අසු පිරු ඇත්තෙකි. වියත් කථිකයෙකි. අප නොදන්නා බොහෝ දේ ගැන දැනුම බෙදා දෙන්නෙකි. මේ ඔහු පැවසු කතාවකි:

Mexicans are a fucked nation... මෙක්සිකන් ජාතිය මහා මුස්පේන්තු කාලකන්නි ජාතියක්.

They never stopped being fucked. කවදාකවත් ඔවුන් ඒ කාලකන්නි භාවයෙන් මග හැරෙන්නේ නැහැ.

මේ උගත් වියක්ත පුද්ගලයා සභාවක් ඉදිරියේ ඉංගිරිසියෙන් වුවත් F වචනය පාවිච්චි කිරීම මට අදහාගත නොහැකි විය. ඔහුගේ දේශනයේ හරය වුයේ ලාංකිකයන් වශයෙන් අපට වී ඇති දේ විස්තර කිරීමයි. එහි තිබු එකඟ නොවිය හැකි කිසිවක් නොවිණ!

මම අඩ අඳුරු උත්සව ශාලාවට ඇතුළු විණිමි. රවුම් මේස ගණනාවක් වටා එක් එක් පිරිස් අසුන් ගෙන සිටිති. ශාලාව පුරා අසා පුරුදු වුවත්, කිසියම් සියුම් වෙනසක් ඇති සංගීත රාවයක් ඇදී යයි. මගේ මිතුරන් වාඩි වී සිටි මේසය වෙතට ගොස් හරි බැරි ගැසී අසුන් ගත් මම වට පිට හොඳින් නිරීක්ෂණය කිරීමට පටන්ගත්තෙමි.

මේස වටා වාඩි වී සිටින සමහරෙක් දන්නා අඳුරන අයවලුන්ය. ඔවුන් මා මෙන්ම මනමාල පාර්ශවය නියෝජනය කරයි. පිරිමි සියලු දෙනාම පාහේ සම්පූර්ණ යුරෝපීය ඇඳුමින් සරසි සිටිති. කාන්තාවෝ සාරි, ඔසරි වලින් මෙන්ම ගවොම් වලින්ද අලංකෘතව නියපොතු, තොල් මෙන්ම මුහුණුද හොඳ හැටි ඔප ගන්වාගෙන සිටිති. කොණ්ඩා මෝස්‌තර ගැන කීමට වචන නැත. විවිධ විවිධ වර්ගයේ හැඩ තල ඔලු ගෙඩි මත මැවි ඇත. හොඳින් දන්නා අයද අද අඳුනා ගැනීමට ලෙහෙසියෙන් බැරිය.

කිහිප දෙනෙක් සමග දෑසින් කතා කල මම මනමාලියගේ පාර්ශවය දෙස නෙත් හෙලිමි.

කාන්තා පක්ෂය මනමාලයාගේ පාර්ශවයට දෙවෙනි නැත. එකම වෙනස සියලු දෙනාම ගවොම් හෝ කලිසම් වලින් සැරසී සිටීමය.මුහුණු, නිය, තොල් සහ කොණ්ඩා අපගේ පාර්ශවයට සම සමව හෝ ඊටත් වඩා ඉදිරියෙන් තැබිය හැකි මට්ටමක ඇත.

එමෙන්ම තරුණ වියේ සිටින බොහෝ කාන්තාවන් ඉතාම සුරුපිනියෝ වෙති. මැදි වයසේ කාන්තාවෝද ඉතාමත් හොඳින් තම රූ සපුව නඩත්තු කරනු පැහැදිලිව පෙනේ.

 

අහෝ මෙවන් සුන්දර ලලනාවන් සමග සිටින ස්වාමි පුරුෂයෝ!

සියල්ලෝම මේසන් බාස්ලා මෙන්ය. අධික ලෙස කය වෙහෙසා වඩා කරන බව මුහුණෙන් හොඳ හැටි පෙනේ. නමුත් අපේ බාස්ලා මෙන් සරම ඇඳ බුලත් හපයක් හෝ බීඩියක් ගසාගෙන නොවේ. සියලු දෙනාම පාහේ ඩෙනිම් සහ අත් දිග කමිස ඇඳ සිටිති.

එමෙන්ම බහුතරය කවු-බෝයි තොප්පි සහ ඉදිරියෙන් උල් වූ කවු-බෝයි පාවහන් පැළඳගෙනය. සෑම පවුලකම අවම වශයෙන් කුඩා දරුවන් දෙතුන් දෙනෙකි.

ශාලාවට ඇතුළු වන පෙදෙසට විරුද්ධ කොටසේ මැදට වන්නට කුඩා වේදිකාවකි. එහි සංගීත කණ්ඩායමකට අවැසි මෙවලම් එකලස් කර ඇත්තේ තවත් නොබෝ වෙලාවකින් ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට හැකි වන සේය.

සංගීත කණ්ඩායමට උඩින් බිත්තියේ මුහුණට මුහුණ බලාගත් කොඩි දෙකකි. රටවල් දෙකක ජාතික ධජ දෙකකි. එකක හොඳින් දැක පුරුදු රක්ත වර්ණ පසුබිමේ කඩුව අමෝරාගත් සිංහයා ය. අනෙකේ නිල් සුදු සහ නිල් වර්ණයේ ඉරි තුනකි. කාරණා කාරණා දන්නා නිසා එය එල් සැල්වදෝරයේ කොඩිය බව වටහා ගතිමි.

මගේ මිතුරා අතිනත ගන්නේ සැල්වදෝරු යුවතියකි. මේසන් බාස්ලා මෙන් ස්වාමි පුරුෂයන් සමග සිටින සුරූපී අමුත්තියන් සැල්වදෝරු වරුන් ය.

රටවල් දෙකක් යා කෙරෙන මංගල උත්සවය පැවැත්වෙන්නේ තෙවැනි රටකය.

දෙපිරිසම යස ඉසුරු සොයා තම මවු බිමෙන් පිටමන් වුවන් ය. ඔවුන්ට ඇත්තේ සුළු දුරකි. සමහරු පොතේ හැටියටත් සමහරු වැටක් පැන හෝ ගංගාව තරණය කර හෝ තම සිහින සබැ කරගනිති. අපට ලෝකයෙන් අඩක් දුර ගෙවන්නට ඇත. කෙසේ පැමිණියත් අරමුණ එකය. ආවාට පසුව විදින්නට වන දුක් ගැහැට වෙනම කතාවකි.

මොහොතකින් මංගල යුවල සභා මස්ථක වූහ. සංගීත කණ්ඩායම ස්පාඥඥ භාෂාවෙන් ගීතයක් ගැයීමට මුල පිරුහ.

ඔවුන් අසූව දශකයේ රුපවාහිනියේ විකාශනය වූ සිංහල ගීත වල වාදක කණ්ඩායම් සිහින් ගන්වයි. දිලිසෙන ඇඳුමින් සැරසුන සංගීත කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන් පස් දෙනෙකි.

ප්‍රධාන ගායකයා බස් අජිත් ගේ සහෝදරයෙකුදැයි කියා සිතෙන තරමටම ඔහුගේ කපාපු පලුවකි. කොණ්ඩයත් එකමය. අයෙක් ගිටාරයක් වයයි. තවකෙක් කොන්ගා නමැති - නන්දා මාලනිය ගේ තරුද නිදන ගීතයේ රූපවාහිනී පටිගත කිරීමේ වයන බෙර යුගලය - වයයි. තවකෙක් ඔර්ගනයට අතක් තබාගෙනය.

නමුත් ප්‍රධාන සංගීත භාණ්ඩය මේ කිසිවක් නොවේ. සහය ගායකයා අත අප මෙදෙක් නොදුටු විරු සංගීත භාණ්ඩයකි. සැබවින්ම භාණ්ඩ දෙකකි. එක අතක අප කුස්සියේ කැරට් වැනි එළවලු සිහින් ඉරු ලෙස සකසාගැනීමට යොදා ගන්නා ග්‍රේටරයකි. අනෙක් අතේ පාන් වල ජෑම්, බටර් ගෑමට ගන්නා පිහියකි. ඔහුට ගීත ගැයිම කෙසේ වෙතත් පිහියෙන් ග්‍රේටරය පීරි ගෑමට නම් උපන් හපන් කම් ඇත්තෙකි.

ඔවුන් ගායන කරන ගීත ශෛලිය 'කූඹියා' නම් වෙයි. රිද්මය 70 දශකයේ නව රැල්ලේ සංගීත රිද්මයන්ට සමානය.

පළමු ගීය නිම වනවාත් සමගම මනමාලියගේ සොහොයුරා සභාව අමතා සියලු දෙනාටම අහාර ගන්නා මෙන් ඉල්ලා සිටියෙයේ.


හත් ඉලව්වයි. අපු ගමන් කන්න? අනික තවම අමුවෙන්!


අපේ ඇත්තෝ එකිනෙකාගේ මුහුණු බැලීමට පටන්ගත්හ. ශාලාවේ කොන් දෙකක මේස දෙකක් දමා ඒ මත නොයෙක් වර්ගයේ මත්පැන් බෝතල් බොහොමයක් අඩුක් කර ඇත. නමුත් ඒ සමගම ඇති පුවරුවක කියවුනේ මත්පැන් පිළිගන්වන්නේ පස්වරු 8 ට බවය. දැන් වෙලාව 7 ය. තව පැයක් ඇත. අප මෙසේ වට පිටද උඩ බිමද බලමින් සිටින මුත් සැල්වදෝරු වරු යුහුසුළුව අහාර බෙදාගැනීමට පෝලිමට එක්වනු පෙනේ. බොහෝ දෙනෙක් මේ වන විටත් අහර අනුභව කරති.


වවුලගේ ගෙදර ගිය නම් එල්ලිලා ඉන්න එපැයි. මෙසේ කියමින් අපේ ඇත්තෝද ටික ටික ආහාර පෝලිමට එක්වන්නට වූහ.


මේ සියල්ල සිදු වන අතර සංගීත කණ්ඩායම ඉතාමත් උනන්දුවෙන් තම කාර්යය කරනු පෙනේ. ගීතවල තාලය බොහෝ හුරු පුරුදුය. අතරින් පතර ඔවුන් 'සිරි... ලංකා' සහ 'කූඹියා' කියා බෙරිහන් දෙති.


තම ආහාරය නිමවූ සැල්වදෝරු පිරිස් පවුල් පිටින් කෙමෙන් කෙමෙන් ශාලාව මැද වූ හිස් පෙදෙසට එකතු වෙති. ගැහැණු පිරිමි එකිනෙකා බදාගෙනය. අඩියක් ඉදිරියට සහ අඩියක් පසු පසට ලෙස සියලු දෙනා නැටුමක නිරත වෙති. ටික වෙලාවකින් අහාර ගන්නා කීප දෙනා හැරුන විට සියල්ලෝම නැටුමට එක්වී සිටිති.


ඒ අතරම බස් අජිත් ගේ සොහොයුරා සිරි ලංකා කීම ඇත හැරත් නැත. අපටත් සෙකන්ඩ් වීමට බැරිය. එහෙත් විලි ලැජ්ජාවක් නැතුව කෙසේ මේ රණ බිමට පිවිසෙමුද?


සිදුව ඇති අකරතැබ්බය ඉවෙන් මෙන් වටහාගත් අප මනමාලයා වහා ගොස් මත්පැන් පොල්ල ඉවත් කිරීමට කටයුතු යොදන ලදී.ගතවුයේ විනාඩි කීපයකි. සියලුම ලංකික පිරිමි බෝතල් මුල්ලේ එක රොක් වී සිටිති.


මෙතෙක් කල් නිහඬව වැදගත් ලීලාවෙන් සිටි සියලු දනා වවුලාගේ ගෙදර තම ගෙදර කරගැනීමට මාන බලති.


හරි එහෙනම් ඔන්න අපිත් යමු ඩාන්සින් ෆ්ලෝර් එකට. මුන් අපේ රටේ නම කියා කියා කතා කරනවනේ..


මෙසේ කියා අපේ ඇත්තෝද ගේමට එන්ටර් වූහ.අපිට ඕනෑ වේගෙන් නටන්නටය. බිම කැරකි කැරකි නටන්නටය. එත් ගයන ගීත වල රිද්මය මදිය. ඒ මදිවට සියලුම ගීත එකම රිද්මයේය. මේ රිද්මය සැල්වදෝරුවන්ට නම් කදිමය. ඔවුන්ගේ අඩියක් පෙරට අඩියක් පසු පසට නැටුමට හරියටම ගැලපෙනවාය.


මේ වන විට සැල්වදෝරු වරුන්ද හරි හරියට මත්පැන් වලට වග කියා ඇත. ගැහැණු පිරිමි කියා වෙනසක් නැත. සියල්ලෝ හොඳ හැටි සප්පායම් වෙති. වැඩියෙන් යන්නේ ටකිලා නමැති පානයයි. ඒ තක්කාලි යුෂ සමග මිශ්‍ර කරමිනි.


ටකිලා වනාහි දකුණු ඇමෙරිකානුවන්ට ස්පාඥඥයන් විසින් හඳුන්වා දුන් දේශීයව නිපදවෙන බීමකි. මක්සිකොවේ සහ අවට රටවල් වල බහුල පතොක් ශාකයෙන් නිපදවෙන්නකි.


අපට පොල් මල් කපා අරක්කු හුරු කලා සේ ඔවුන්ට පතොක් කපා ටකිලා හුරු කරවා ඇත.


නමුත් රට ගිය විට අපට අරක්කු නැත. ඉතින් අපේ ඇත්තෝ පුරුදු සුද්දන් ගේ විස්කි වලටය. සමහරු ගල් උඩ විස්කිය. සමහරු කොලා සමග විස්කිය. අනෙක් පසින් ගැහැණු පිරිමි සියල්ලෝම බිව්වත් අපේ පිරිමි ටික ඊටත් වැඩියෙන් බීමට රුසියෝ වෙති.


හොඳ හැටි පදම් වූ කළ අපට වගේ වගක් නැත. අපේ සමහරුන්ට දැන් නම් සංගීතය නැතත් නැටීමට හැකිය. කුඹියා සංගීතය සමහරෙක් උඩරට පහට රට නැටුම්ද නටනු පෙනේ. පාසල් කාලයේදී නිම් හිම සෙව්වා ගීතයට දඟර නැටුම් දැමු හැටි සිහි වෙයි. මේවා ඊටත් වැඩිය අජූතය.


මේ වන විට මංගල උත්සවය පටන්ගත් හැටියේ කණපිටය. එනම් මුලදී අප අසුන් ගෙන සල්වදොරුවන් ගේ නැටුම් දෙස 'අනේ අනිච්චන්' යනුවෙන් සිතමින් බල සිටියෙමු. දැන් ඔවුන් අප දෙස 'සන්ත මරියා' කියමින් බලා සිටිති.


අපේ සමහරුන්ව වත්තන් කරගෙන වැසිකිලියට රැගෙන යාමට සිදුව ඇත්තේ අහාර ගත් මාර්ගයෙන්ම හැරෙන තැපෑලෙන් ආපසු ඒවා පිට කිරීමටය.


සැල්වදොරයේත් නොවන ලංකාවෙත් නොවන තෙවන රටක මංගල උත්සවය පැවැත්වුන බැවින් කෙතෙක් අවශ්‍ය වුවද නියමිත වෙලාවට වඩා ශාලාවේ රැඳී සිටීමට අවකාශයක් නැත. අලුයම 1 ට ශාලාව ආපසු බර දිය යුතුය. 1 ට 5 ක් තබා සියලුම සංගීතයන් නවතා දමන ලදී.


සැල්වදොරුවන් එකිනෙකට ආචාර කර සිය පවුල් සමග ශාලාවෙන් පිටත්ව යති.


නිදාගත් දරුවන් කරපින්නා ගත් ලංකික බිරියන් කීප දෙනෙක්ද තම සැමියන් වත්තන් කරගෙන තමන් පැමිණි වාහන සොයනු පෙනේ.

Mexicans are fucked a nation... මට ඈතින් ඇසෙයි