Sunday, August 21, 2016

ක්ලීටස් මෙන්ඩිස් ට ඇඳි මනමේ කුමරු - Maname de Cletus

පහුගිය දවස් වල විජය නන්දසිරි කලාකරුවා ගැන වගේම මනමේ නාටකය ගැනත් කතා බහ කෙරුණ නිසා මනමේ නාට්‍යයට දායක උන තවත් මනමේ කුමරෙක් ගැන කතාවක් මතක් උනා. බොහොම කෙටියෙන් කියනවා නම්:

 


මේ මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍ර ජීවතුන් අතර සිටි කාලයේ කොළඹ අවට මනමේ රඟදැක්වෙන දවසක්. පුරුද්දක් විදිහට මහාචාර්ය තුමා, තමන්ට හැකියාවක් තියනවා නම්, රංගනය පටන්ගන්නට කලින් නාට්‍ය පැවැත්වෙන ස්ථානයට ඇවිත් තිරය පිටුපස නළුවන් සමඟ ටික වෙලාවක් වත් ගත කරනවා.

මේ දවසෙත් නළුවන්ට වෙස් ගන්වමින් තිබෙන අතරේ ඔවුන් සමඟ කතා බහ කරමින් ඉන්න මහාචාර්ය තුමා හමුවීමට කෙනෙක් පැමිණියේ අපේ සටන් නළු ක්ලීටස් මෙන්ඩිස් සමඟින්.

"සර්..., දන්නවා නේද මේ අපේ ක්ලීටස් මෙන්ඩිස්..." පැමිණි පුද්ගලයා ක්ලීටස් මෙන්ඩිස් ව මහැදුරු තුමාට හඳුන්වා දුන්නා.

කවදත් උපහාස වදන් බිණුමට දක්ෂ මහැදුරුවරයා කට කොනකින් සිනාසෙමින් පවසා ඇත්තේ,

"අපොයි මොකද මම නොදන්නේ, අපේ මනමේ කුමාරයත් කාලයක් ක්ලීටස් මෙන්ඩිස් ට ඇන්දා නොවැ..." කියායි.

ඔළුව කසමින් සිනාසුනු ක්ලීටස්,

"සර් ඉතින් මට වැඩිය කැමති උනේ නැහැනේ" කීවාලු.

(පිංතූර- sundayobserver සහ sundaytimes)





Wednesday, May 6, 2015

මං තීරු - Traffic Lanes



මැද්දේ ලේන් එක හැමදාම උදේට ට්‍රැෆික්. ඒක නගරෙට යන හයිවේ එකට එකතුවෙන නිසා උදේට නගරෙ වැඩට යන හැමෝම වගේ ඉන්නේ මේ මැද ලේන් එකේ. 

වමේ ලේන් එකේ තත්වෙ මැද්දේ එකට වැඩිය ටිකාක් විතර හොඳයි. ඒකත් හයිවේ එකකට තමයි එකතු වෙන්නෙ, හැබැයි නගරෙන් පිටට යන හයිවේ එකට. හැමදාම උදේට නගරෙන් පිට වැඩ වලට යන්නත් සෑහෙන සෙනඟක් ඉන්නවා.

දකුණේ ලේන් එකේ තත්වේ අනිත් දෙකටම වැඩිය සෑහෙන්න හොඳයි. ඒක ගිහින් එකතුවෙන්නේ මේ ලඟම තියන පොඩි ටවුමකට යන පාරකට. ඒ පාරට යන්න වැඩිය සෙනඟක් හිටින්නේ නැහැ කොහොමත්. හැබැයි නගරෙට යන හදිස්සි කාරයෝ කරන්නේ මේ දකුණේම ලෙන් එකේ පුළුවන් තරම් දුර ගිහින් මැද්දේ ලෙන් එකට වාහනේ ඔබාගන්න එක.

මම ඇවිල්ලා ඔය හදිස්සිකාරයන්ගෙනුත් හදිස්සිකාරයෙක්. කොහොමත් ගෙදරින් පරක්කු වෙලා එන මට ඉක්මණට වැඩපොළට ගියා කියල කරන්න මහා ලොකු දේකුත් නැහැ. මොකෝ රතු ඉර ගහනව කියලද? එත් කාටද පුළුවන් බඩ ගගා කොට කොටා යන්න? එහෙම යන්න ඕනේ නම් ලංකාවට වෙලා අපූරුවට ඉන්න තිබ්බනෙ. මෙහෙ ආවනම් ඒ විදිහට ගමනත් තියෙන්න ඕනේ.

එත් ඉතිං හැමදාමත් මොකෙක් හරි හාල්පාරුවෙක් බඩ ගගා යන්න සෙට් වෙනවා. ලේන් එක ඉස්සරහ ඕනේ තරම් ඉඩ තිබ්බත් 193 බස් එක ටවුන්හෝල් යනවා වගේ පැද්දි පැද්දි යනවා. සමහරක් වෙලාවට මේ වගේ යන්නේ බොහොම වයසක ඇත්තෝ. එතකොට නම් මට බොහොම ඉවසීමෙන් ඒගොල්ලන්ගේ පස්සෙන් හෙමීට යන්න පුළුවන්. මොකද ජේෂ්ඨ පුරවැසියන්ට අපි සලකන්න එපැයි කියල හිතලා.

ගොඩක් වෙලාවට ඔහොම යන්නේ කළු ගෑණු පරාණ තමා. උන්ට වාහනේට නැගගත්තහම ලෝකෙ පෙරළුනත් වගේ වගක් නෑ.

මගේ ඇඟේ ලේ නටන්නේ ස්පෝර්ට් කාර් එකක් බඩගානවා දැක්කහම තමයි. ඉස්පෝර්ට් ගත්ත නම් ඉස්පෝර්ටි විදිහට යන්න ඕනේ. එහෙම නැත්නම් මේ මම වගේ පරණ ලඩියක් ගන්න ඕනේ. සල්ලි තියන පළියට ලොකුවට ඉස්පෝර්ට් අරගෙන, අනේ අම්මපා...

මේ වගේ එක්කෙනෙක් හම්බ උනොත් කරන්න දෙයක් ඉතුරුවෙන්නෙම නෑ, මොකද ලඟින්ම තියන මැද්දේ ලේන් එක හෙලවෙන්නේ වත් නැති නිසා. ඉස්සරහින් යන පින්වතාට බොහොම කරුණාබර වදන් වලින් හිතින් ආමන්ත්‍රණය කර කර පස්සෙන් යන්න තමයි තියෙන්නේ.

ඕක තමයි මගේ උදේ හවහ ගමනාගමනය. මගේ ගමන් චරියාව - ඒ කියන්නේ දකුණේ ලේන් එකේ වේගෙන් ගිහින් අන්තිම මොහොතේ මැද්දේ ලේන් එකට පැනිල්ලෙන් - මම හිතන්නේ අඩුම ගානේ විනාඩි 15ක් වත් එක ගමනකින් ඉතුරු වෙනවා.

අද නම් වැඩිය හොඳ දවසක් නෙමෙයි වගේ. එහෙන් මෙහෙන් වාහන බ්ලොක් වෙලා මට දකුණේම ලේන් එකට පැනගන්න බැරි උනා. දැන් ඉතින් වෙන කුමක් කරන්නද... කියල මම වමේ ලේන් එකට සෙට් උනා. මට තියන හදිස්සියට කීප පාරක් ම ලේන් මාරු කරන්න හැදුවත් වාහන වැඩි නිසා එහෙම කරලා තේරුමක් නෑ කියල මගේ ටිකිරි මොළේට තේරුනහම, ඔන්න ඕනේ කියල යන විදිහට යන්න පටන්ගත්ත.

වෙන කරන්න දේකුත් නැති නිසා වටපිට බල බල ඉන්නකොට තමයි දැක්කේ දැකල පුරුදු වාහනයක් මැද්දේ ලේන් එකේ මට වාහන දෙක තුනකට ඉස්සරහින් තියනවා. මේක කලින් කිව්ව ජාතියේ ඉස්පෝර්ට් එකක්. මම ඉන්න ලේන් එක මැද එකට වැඩිය ටිකාක් විතර වේගෙන් යන නිසා ටික වෙලාවකින් මට ඒ වාහනේ ලඟට එන්න පුළුවන් උනා.

මම හිතුව හරි. මේ ඉන්නේ මගේ හොඳ යාළුවෙක්. මිනිහා බොහෝම සාවධානව කෙලින් බලාගෙන ඉන්නවා. 

මම ගැහුවා හෝන් එක, එක පාරක්. කෝ මුගේ කන් බීරි වෙලාද?

වැඩිය හෝන් ගහන්න විදිහක් නෑ, මගේ ඉස්සරහ ඉන්න මනුස්සයා බය වෙන්න ඉඩ තියන නිසා. එක හින්ද මම මිනිහ දිහා දිගටම බලන් හිටියේ වැරදිලාවත් වට පිට බලයිද කියල.

ටිකකින් මනුස්සය ඉලෙක්ට්‍රොනික් සිගරට් එකක් අරගෙන දුමක් ඇදල ආයෙත් ඉස්සරහ බලාගෙන ඉන්නවා, ඇඟිලි වලින් හෙමීට සුක්කානමට තට්ටුවකුත් දාන ගමන්. සින්දුවක් අහනවද කොහෙද. අනිවාර්යෙන් මිනිහා කැමතිම - වැඩි සීනි, කිරි දාපු තේ එකකුත් ඇති එහා පැත්තේ. කිසිම කලබලයක් නැතුව මේ මහා ට්‍රැෆික් එක ගැන වගේ වගක් නැතුව සුපිරි විදිහට යන හැටි.

වැඩිය වටින්නේ පාරේ ඉන්න බහුතරයක් මිනිස්සුන්ට හිතින් බැන බැන, මගේ හද ගැස්මයි රුධිර පීඩනයයි වැඩි කරගෙන මම ඉතුරු කරගන්න විනාඩි 15 ද නැත්නම් මගේ මිත්‍රයා බොහොම විවේක සුවයෙන් සැහැල්ලුවෙන් වාහන පෝලිමේ වෙලාව ගතකරන එකද කියල මගෙන්ම මම අහගත්තා.

(පින්තුරය - http://www.clipartguide.com)

Sunday, June 3, 2012

බලු නොවටින (සම හරක්) මාධ්‍ය (නිදහස)


ඔබගේ බිත්ති වලට කතා කල හැකිනම් ඒවා කුමක් පවසයි ද...?


- මම එකම කන්නාඩිය අවුරුදු 13 ක් ම එල්ලගෙන ඉන්නවා...
- මාව දම් පාට ඩයිනසෝරයන්, බේස් බෝල කණ්ඩායම් වල පින්තුර වලින් සහ ෆූට් බෝල හෙල්මට් වලින් සරසලා තියනවා...
- මම සාක්ෂි දරනවා නත්තල් කෑම මේස 33 කට සහ එක විවාහ යෝජනාවකට...
- මට තියනවා ළමයින් තුන් දෙනෙක් ළමා කාලේ කරපු පුංචි පුංචි කඩතොළු...
- මම තමයි එක ළමයෙකුට ඉගෙන ගන්න බැරි වෙන්න (learning disability) හේතුව...
- මම වගකියන්න ඕනේ පහේ පන්තියේ ඉන්න අයට එක විදිහකට වාඩි වෙලා එක දේකට හිත යොමු කරන්න බැරි එකට...
- මම තමයි එක ළමයෙකුගේ කන් ඇසීමේ අඩුවට...
Hearing Loss :60


මේ බටහිර රටක ගුවන් විදුලියේ නිතර දෙවේලේ ගුවන් ගන්නා දැන්වීමකි. නිවසේ අලේප කර තිබෙන තීන්ත වල ඊයම් නිසා දරුවන්ගේ වර්ධන දුර්වලතාවයන් ගැන ජනතාව දැනුවත් කිරීම මෙම දැන්වීමේ අරමුණයි. 1978 ට කලින් නිපදවන ලද නිවාස වල ඊයම් විෂ වීමේ අවධානම ගැන කියන්නකි. 1978 වසරේදී මෙම බටහිර රටේ නිවාස වල අලේප කරන තීන්ත වලට ඊයම් පාවිච්චිය තහනම් කර ඇත්තේ එයින් කුඩා ළමුන්ගේ වර්ධනයට ඇතිවන බරපතල හානි අවම කරගැනීම සඳහාය. ගැබිණි කාලයේ පටන්ම මෙම ඊයම් විෂ වීම බලපෑ හැකි අතර, එය නොමේරු දරු උපත් වලට මෙන්ම, සංකූල දරු උපත් සඳහාද හේතු වෙයි.

මෙම සටහන තැබීමට සිත් වුයේ දැනට සති කීපයකට කලින් කැළණි ගංගාවේ මතුවුවයි කියන රන් ඉල්ලම ගැන පුවත් පතක පළවූ ලිපියක් කියවීමෙන් පසුවය. එම ලිපියේ සඳහන් ආකාරයට, කැළණි ගං පතුලෙන් මතුවන රන් පිරිසිදු කර ගැනීමට ජනතාව රසදිය පාවිච්චි කරති. රසදිය යනු පෙර දැන්වීමේ සඳහන් ඊයම් වලටත් වඩා භයානක ලෝහයකි. රසදිය ඉතා අල්ප වශයෙන් සිරුරට ඇතුළු වීම නිසා ඇතිවන රෝගාබාධ ලැයිස්තුව දිග එකකි. කෙස්, දත් සහ නියපොතු ගැලවී යාම, හමේ දද ඇති වීම, මාංශ පේශි දුර්වල වීම, වකුගඩු අක්‍රිය වීම, දහසකුත් එකක් ස්නායු අබාධ ඒ අතරින් කීපයකි.

නමුන් මේ වැනි විෂ සහිත දේ මිනිසුන් එදිනෙදා වැඩ කටයුතු වලට පාවිච්චි කරන්නේ ඇයි? බල්ලන් මරා හෝ මුදල් හෙවීම මුලික කාරණය වුවත්, තමනුත් තම දරුවනුත්, එම දරුවන්ට ඉදිරි පරපුරක් බිහි කිරීමට නොහැකි තැනට වැඩ සලසන මෙවැනි දේ කිරීමට නොදැනුවත් කමද මූලික හේතුවකි. 

මිනිසුන් දැනුවත් කරන්නේ කෙසේද? 

එදා වේල හම්බ කරගන්නට දහම් ගැට ගසන මිනිසුන්ට පන්ති තියා උගැන්වීමට බැරිය. ඇරත් ඉස්කෝලේ පන්ති 12 හරියට කරගන්නට බැරි අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවකට හෝ ඉස්පිරිතාලේ කචල් එකක් නැතුව සතියක් දුවාගන්නට බැරි සෞඛ්‍ය දෙපාර්තමේන්තුවකට හිතන්නටවත් බැරි දෙයකි.

අපේ රටේ අට අනුවක් රේඩියෝ චැනල් ද එයින් අඩක් පමණ ටීවී චැනල් ද දිනපතා, සති පතා ගහන පත්තර බර ගානක්ද ඇත. බස් එකේ, ත්‍රී වීලරයේ පමණක් නොව පාරේ ඇවිදිනකොටද මෙව්වා මිනිසුන් පසු පසමය.

රන් පිරිසිදු කිරීමට රසදිය පාවිච්චිය හිටි අඩියේ ඇති වූ එක් සිද්ධියක් පමණි. 

මිනිසුන් ලෙඩුන් කරවන, හය හතර නොතේරෙන දරුවන් උපදින්නට කලින් සිටම අබාධිත, මොලය දුර්වල, මතක ශක්තිය අඩු සහ නමක් කියන්නට නොදන්නා ලෙඩ රෝග උරුම කරවන විෂ කොපමණක් නම් අප එදිනෙදා පාවිච්චි කරමුද? 

ඒ වෙනුවෙන් හඬක් නගන්නට මේ මාධ්‍ය වලට බැරි ඇයි...? 

මාධ්‍ය නිදහස නැති නිසාද? 

'රන් පිරිසිදු කිරීමට රසදිය පාවිච්චිය බලාගෙනයි!' කියා හෙට පුවත්පතේ හෙඩිම දැමීම සුදු වෑන් වලින් පැහැරගන්නා වරදක් නිසාද? 

මළ ගෙයක් දුටු තැන මළ කුණ රස කර කර පුවත් අඩහෝරාවෙන් අඩකම තලු මරනවා වෙනුවට උපදින්නට සිටින දරුවන් වෙනුවෙන් විනාඩි 5 වෙන් කිරීම රේටින්ග් අඩු කර ගැනීමක් ද?

I don't know why...

Wednesday, May 2, 2012

මිරිස් තුනපහ - Old Spice


අපි හොඳට කටට සැරට කන්න පුරුදු ජාතියක්. දකුණු පළාතට යනකොට දුම් දමන මිරිස් මාළු හොදි වගේම රට මැදට වෙන්න රක්ත වර්ණ වෙල් මාළු හොදි එදිනෙදා ජීවිතේ නොවරදින කෑම. මේ උදේට හවසට කිරිබත්, පොල් රොටි කන්න ගන්න කට්ට සම්බෝලේට අමතරව. ඇයි පොල් සම්බෝල. පොඩි දරුවෙකුට හරි එහෙමත් නැත්නම් ලෙඩක් හැදුන කෙනෙකුට තමා මේ වට්ටෝරුව ටිකක් වෙනස් වෙන්නේ.


කීර්තිමත් රාජ්‍ය නිළධාරියෙක් වෙච්ච බ්‍රැඩ්මන් වීරකෝන් මහත්තය ලියපු 'අරලිය ගහ මැදුරේ ස්පන්දනය' කියන පොතේ කියල තියෙන්නේ - ලාංකිකයාට කටට සැරට මිරිසට කෑම නොකෑවොත් බඩ පිරෙන්නේ නැහැ කියලයි. ඒ බව තහවුරු කරන්නට වරක් පිටරටින් ගෙන්වන වියලි මිරිස් වල මිල ඉහල දැමීම ආණ්ඩු පෙරළියකට හේතු වූ අන්දම එහි හොඳින් පැහැදිලි කර තිබෙනවා.


ලංකාව වයලී මිරිස් වලින් ස්වයංපෝෂිත නැහැ. ඉතින් මේ අඩුව පුරවන්න පිට රටින් මිරිස් ගෙන්වන්න ඕනේ. මේ වෙනකොට අපි කොයි තරම් වියලි මිරිස් වලට ඇබ්බැහි වෙලා තිබ්බත්, මීට අවුරුදු දෙතුන් සියයකට උඩින් අපි වියලි මිරිස් කියල දෙයක් පාවිච්චි නොකරපු බවත්, ඒ කාලේ ඉන්දියාවෙන් මෙහෙට ගෙනාපු මිනිස්සුන්ගෙන් අපිටත් වියලි මිරිස් පුරුදු උනා කියලත්, මිරිස් ඉතිහාසය ගැන පත්තරේක පළවුන ලිපියක තිබ්බා.


අපි මිරිස් කන හැටියට වෙන රටවල් වල මිනිස්සු මිරිස් ලෙවකනවා කියල හිතෙන්නේ අපේ රටට එන බටහිර සංචාරකයෝ අපේ සාමාන්‍ය කෑම කනකොට බැදපු ඉස්සෝ වගේ රතු වෙලා, ඉහින් කනින් දාඩිය දාන හැටි දැක්කහමයි. ඒවා දැක්කහම අපිට ඉතින් හරි ජොලි, මුන්ට හරියකට කෑමක් වත් කන්න බැහැ කියල.


අපිටත් ඉතින් වෙන රටවල් වලට ගියහම අපේ වැඩ පෙන්නන්න පුළුවන් එක ක්‍රමයක් තමයි මේ මිරිස් කෑම.


සාමාන්‍යයෙන් මේ රටවල් වල හොටලෙකට ගිහින් කෑමක් ඉල්ලනකොට, කොයි තරම් සැරට ඕනෙද කියල අහන එක පුරුද්දක්. එකේ ඉඳල පහට හරි, අඩුවෙන්ම, සාමාන්‍ය, උපරිම කියල තමන්ට ඕනේ කරන සැර ප්‍රමාණය ඉල්ලන්න පුළුවන්. මේ වගේ වෙලාවක සැර මට්ටම පහ හරි උපරිම කියල කිව්වහම, තමන් එක්ක ඉන්න අනිත් ලංකාවේ නොවෙන අයට විතරක් නෙමෙයි වේටර් ගෑනු ළමයටත් 'වාවු!' කියල කියල කියැවෙන හැටි බලන්න ආස හිතෙනවා.


සමහර වෙලාවට කඩේ කට්ටිය ඇත්තටමද, ෂුවර්මද කියල අහන්නත් අමතක කරන්නේ නැහැ. එතකොට ඉතින්, අපේ රටේ කන්නේ මෙහෙමයි කියල පම්පොරියකුත් ගහන්න පුළුවන් ඕනේ නම්. ඊට පස්සේ ඉතින් මිරිස් සැරට කන්නයි තියෙන්නේ.


අපේ කෑම රස කරන්න අපි බොහොම තද රසවල් තියන තුනපහ වගේ දේවල් පාව්ච්චි කරනවා. එත් මේ බටහිර රටවල් වල ඉන්න එවුන්ට කොහෙද එච්චර වාසනාවක්. හැම දේටම ලුණු ටිකක් ඉහගෙන කන්න තමයි පුරුදු වෙලා ඉඳල තියෙන්නේ.

එහෙම දිය රහට කාල කාල එපාම වෙච්ච වෙලාවක තමා නැවු එහෙම හදාගෙන අපේ රටවල් වලට ඇවිල්ල අපිවත් විනාස කරලා අපේ රටවල් වලින් කුළු බඩු අරගෙන ගියාය කියන්නේ.


දැන් ඔන්න ඕක තමා ප්‍රශ්නේ. මේ රටවල් වල කෑම වට්ටෝරු වල තියෙන්නේ බොහොම පුංචි රසවල් දෙක තුනක්. ඇයි ඉතින් කුළු බඩු හිඟයි නේ. නැවෙන් එනකන් ඉන්න ඕනේ. ලුණු, ගම්මිරිස්, චීස්, සුදුලූනු ඇරුණහම එදිනෙදා කාලෙට වැවෙන පොඩි පොඩි කොළ ජාති දාල තමා මේ අයගේ කෑම රස වෙන්නේ.


ඉතින් අපි ගිහින් අපේ ලොකු කමට මිරිස් ලෙවෙල් එක පහට දාගත්තහම අර කියන පුංචි රසවල් මෙලෝ දෙයක් අපිට දැනෙන්නේ නැහැ.

Sunday, April 8, 2012

රොටි කෑම


මේ දවස් වල ගොඩක් අය කැම්පස් කැන්ටිමේ කෑම ගැනනේ කතා කරන්නේ. ඉතින් මටත් හිතුන කැන්ටිමක නොඋනත් කැම්පස් එකක, මීට අවුරුදු බර ගානකට කලින් කාපු හැටි ගැන අහපු කතාවක් ලියන්න.

කතාව මට ඇහුන හැටියට, මතක විදිහට තමයි මේ:

අපි කැම්පස් ගිය මුල දවස් වල හැම දාම රැග් එක වරදින්නේ නෑ. උදේ ලෙක්චර් එකට යනකාන් ලොකු එවුන්ගේ කරදරේ. යන්තන් හුස්ම ටිකක් ගන්න පුළුවන් වෙන්නේ ලෙක්චර් එක වෙලාවේ තමා. හවසට හෝල් එකට ගියහම එතන තවත් සෙට් එකක් අපිව අල්ලාගෙන රෑ වෙනකන් එක එක ජවුසන් නටනවා. ඒ උනාට ඉතින් මේ වැඩේ හරි ආතල් අපිටත්.

ඔන්න ඉතින් එක දවසක් මම දවල්ට කැන්ටිමෙන් කාල, පත්තර කොලෙන් අත පිහදදා එනකොට එකෙක් පත්තරේ බලනවා. මමත් එතනින් යන ගමන් මුගේ කර උඩින් ඔලුව දාල පොඩ්ඩක් බැලුව. 

මේකා මගේ දිහා රවල බලල කියනවා "තෝ හවසට අහවල් හෝල් එකේ අහවල් රූම් එකට වර" කියල. 

මට තේරුණා වැඩේ ගස් තමයි කියල. එත් ඉතින් බැහැ කියන්න විදිහක් නැහැනේ. 

"එහෙමයි ජේෂ්ට උත්තමය" කියල එතනින් මාරු උනා.

හවස ලෙක්චර් එහෙම ඉවර වෙලා මම හොස්ටල් එකට ගිහින් නාල කරන එහෙම පිටත් උනා අර ජේෂ්ට උත්තමයාගේ රූම් එකට යන්න. 

හොයාගෙන ගිහිල්ල දොරට ටට්ටු කරහම "ඇතුලට වර" කියල අණක් ආව. මම ඇතුලට ගියාට පස්සේ මට ඉතින් හරි බැනුම්. 

"තෝ දන්නේ නැද්ද ජේෂ්ට උත්තමයෙක්ගේ පත්තරේට එබෙන එක වැරදි වැඩක් කියල? තොපි වගේ කිසිම හැදියාවක් විනයක් නැති එවුන් ඇවිල්ල තමයි නිදහස් අධ්‍යාපනේ විනාස කරන්නේ" 

මේ වගේ හෙන තෙලක්. මමත් ඉතින් කිව්වා, 

"අනේ අය්යේ මැච් එකේ ඉස්කොර් එක බැලුවේ" කියල..

"ඉසොකොර් එක? රිංගපිය ඇඳ යටට" කියල මේකා කියපි. 

මමත් ඉතින් රිංගුවා. අඳ යට මකුළු දැල් බැඳලා, දූවිලි විමානේ.

ඊට පස්සේ මේකා පොල්ලක් අරගෙන ඇඳේ මෙට්ටේට තඩිබාන්න ගත්තා. මමත් හොඳට නාල කරලනේ හිටියේ. අර මෙට්ටේ තිබ්බ දූවිලි, කොහු බත් කෑලි වැස්සක් වහිනවා වගේ වැටිලා මගේ ඇඟේ තට්ටුවක් වගේ බැඳිලා දැන්.

ඊට පස්සේ මේකා ආයෙත් පුටුවේ වාඩි වෙලා පාඩම් කරන්න ගත්තා. පැය බාගෙකට විතර පස්සේ කවුදෝ දොරට තට්ටු කරනවා. බලනකොට මුගේ යාලුවෙක්. දෙන්නගේ කතාව කොහේදෝ යන්නයි. අනේ අරුට මාව අමතක වෙලා. බයටම මම හෙමින් සීරුවේ ඇඳ යටින් ඔලුව එලියට දැම්ම. 

අලුතෙන් අපු එකා, "මේ මොකාද බොලේ මේ" කියල අහනකොට තමයි අනිත් එකාට මාව මතක් උනේ. දැන් මුන් දෙන්නට මාව තියාගෙන ඉන්නත් බැහැ. උන් කොහේදෝ යන්න හදන්නේ. ඒ පාර එකෙක් කිව්වා "තෝ ෂර්ට් එක අනිත් පැත්තට ඇඳගනින්" කියල. 

මමත් බොහොම අමාරුවෙන් අත් දෙක විතරක් දාගත්ත. බොත්තම් දාන්න විදිහක් නැහැනේ. ඊට පස්සේ මු කියපි "දැන් මේ හෝල් එකේ තියන හැම කාම්බරෙටම ගිහින් තට්ටු කරලා එකේ ඉන්න ජේෂ්ට උත්තමයන්ට ආචාර කරගෙන පල..." කියල.

මොනවා කරන්නද ඉතින්. මමත් හැම රූම් එකටම තට්ටු කර කර යනවා. සමහර එවුන්ට වැඩිය ගානක් නැහැ. සමහර එවුන් මාව ඇතුලට අරගෙන ටිකක් වෙලා අල කර කර ඉඳල අපහු යවනවා.

මෙහෙම යනකොට එක රූම් එකක හිටිය තුන් දෙනෙක්. එකෙක් පොතක් බලනවා. තව එකෙක් තේ හදනවා. අනිත් එකා රොටි හදනවා. කොහොමද දන්නවද රොටි හදන්නේ? 

හොස්ටල් එකේ ලිපවල් තියාගන්න තහනම්. මේකා ලක්ස්ප්රේ ටින් පියනක රොටිය තුනී කරලා අනිත් පැත්ත හරවපු ඉස්තිරික්කෙක උඩින් ටින් පියන තියනවා. මේ විදිහට හදපු රොටි දෙකතුනකුත් පැත්තක තියනවා.

මේක දැක්ක ගමන් මට බකස් ගාල හිනා ගියා. 

මට හිනා ගියහම අරුට හොඳටම තද උනා. ඌ මට බනින්න ගත්තා.

"මොකද යකෝ උඹ හිනා වෙන්නේ? අපි නැති බැරි කමට මෙතන රොටියක් හදාගන්න එක තොට විහිළු නේද?" 

මමත් ඉතින් හරිම අමාරුවෙන් බත් අඩුව කැන්ටිමෙන් කාල ඉන්න එකා නේ. ඉතින් මම කිව්වා 

"අනේ අය්යේ එකට නෙමෙයි හිනා ගියේ... මේ රොටි හදන විදිහටයි..." 

එතකොට මූ මට කියනවා 

"එහෙම තමයි යකෝ තාක්ෂනේ පාවිච්චි කරන්නේ... දැනගනින් අපිට ස්ටීම් අයන් එකක් තිබ්බ නම් ඉඳි ආප්පත් තම්බනවා!"

අපරාදේ කියන්න බැහැ,  අන්තිමේ මම එලියට බහිනකොට හොඳට බඩ පිරිලා, රොටි කාල. කොයි තරම් අමාරුවෙන් ජීවත් උනත් උන් ගාව මනුස්සකම තිබ්බ තියන දේ පුළු පුළුවන් විදිහට බෙදා හදාගෙන කන්න.

ජයාරූප උපුටාගැනීම:http://cliparts101.com

Sunday, March 25, 2012

ඉස්පිරිතාල දෙකක් - ලොක්කන් දෙන්නෙක්

හැමදාමත් වැඩ ඉවර වෙනකොට රෑ 8 විතර වෙනවා. එක අතකින් මේ වැඩේ හොඳයි. මොකද මේ වෙලාව වෙනකොට බස් වල වැඩිය සෙනග නැහැ. පාරවල් වලත් ට්‍රැෆික් අඩුයි. ඉක්මනට ගෙදර යන්න පුළුවන්. මේ වෙලාවට නුවර කොළඹ දුවන AC බස් එකක් දවසේ ට්‍රිප් එක ඉවර වෙලා අපහු ගෙදර යනවා. මම හැමදාම මේ බස් එකේ යන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ.

වෙනද වගේ අදත් බස් එකට ගොඩ උනේ සැනසිල්ලේ වාඩි වෙලා ඇස් දෙක පියාගන්න ගෙදරට යනකන්.

ටෙක්නිකල් හන්දියෙන් බස් එකට ගොඩ වෙච්ච මනුස්සයෙක් මගේ ගාව හරි බැරි ගැහිලා වැඩි උනා.

ටිකට් එකට සල්ලි ගෙවල එහෙම ඉවර උන මෙයා මගේ දිහාට හැරිලා "මල්ලි මේ වෙලාවට වැඩිය කරදරයක් නැතුව යන්න පුළුවන් නේද?" කියල මගෙන් ඇහුව.

මොකාටද මේ එන්න හදන්නේ කියල මමත් ටිකක් විමසිල්ලෙන් බලන ගමන් ඔව් කියල කෙටි පිළිතුරක් දුන්න.

මගේ අසල්වැසිය පසු බසින පාටක් නැහැ.

මල්ලි කොහෙද වැඩ කරන්නේ?

මම ඒ ප්‍රශ්නෙටත් ආරක්ෂා කාරී පහරක් එල්ල කරා.

"මම වැඩ කරන්නේ ජයවර්ධනපුර හොස්පිටල් එකේ". අනාරධිතවම ඔහු කිව්වා.

"මම ටෙක්නිෂියන් කෙනෙක්..., උදේ ඉඳල හරියට වැඩ". මේ විදිහට ඔහු කියාගෙන යනවා. මමත් හූමිටි තිය තිය අහගෙන ඉන්නවා.

"මල්ලි දන්නවද ජයවර්ධනපුර හොස්පිටල් එක හැදුවේ කොහොමද කියල?"

මම නැහැ කියල ඔලුවෙන් කිව්වා.

"මේ ඉස්පිරිතාලේ ජපානෙන් ලංකාවට හම්බ වෙච්ච තෑග්ගක්."

"ඔය දෙවෙනි ලෝක යුද්දෙට පස්සේ අනිත් රටවල් ජපන්නුන්ව අයින් කරලා දාල තිබ්බේ. ඒ වෙලාවේ UN එකේ රැස්වීමකදී ඒකට ලංකාවෙන් ගිහින් හිටිය ජේ.ආර්. තමන්ගේ කතාවේදී ජපානෙට එහෙම කරන්න එපා කියල ප්‍රසිද්ද කතාවක් කරා..."

"මේ නවසිය හතලිස් ගණන් වල."

"කොහොමින් හරි මේ කතාවෙන් පස්සේ ජපානෙට පිළිගැනීමක් ඇවිල්ල ආපහු UN එකට ඇතුල් කරගත්ත."

"පස්සේ ජේ.ආර්. 78 දී ජනාදිපති උනාට පස්සේ ඉස් ඉස්සෙල්ලම සුබ පතන්න කතා කරේ ජපානේ අධිරාජයා. ඒ වෙලාවේ ජේ.ආර්. ට ජපානෙට එන්න කියල ආරාධනාවකුත් කරාලු."

"හා හා පුර කියල ජනාධිපති විදිහට ලැබිච්ච ආරාධනාව නිසා ජේ.ආර්. ජපානෙට ගියාලු. ඒ වෙලාවේ ජපානේ මිනිස්සු ජේ.ආර්. යන පාර දිගේ ලංකාවේ කොඩි අරගෙන රැස් කකා ඉඳල තියෙන්නේ. හැබැයි ඒ ආණ්ඩුවෙන් බල කරපු හින්ද නෙමෙයි. තමන්ගේ රටට අවුරුදු 30 කට කලින් කරපු දේට කාලගුණ සලකන්න බොක්කෙන්මයි."

"මේ ටුවර් එකේ වීඩියෝ කැසට් එකක් ඉස්පිරිතාලේ තියනවා. මම ඒක බලල තියනවා. ඒක හින්ද තමයි මම මේ කතාව දන්නේ."

මේ ගමනේදී ජපානේ අධිරාජයා ඇහුවලු ජේ.ආර්. ගෙන්,  "මගේ රටට කරපු දේට අපි සදා ණය ගැතියි. උඹට මොනවද ඕනේ?" කියල.

ජේ.ආර්. ගත් කටටම කියල තියෙන්නේ "මට මොකුත් එපා, පුළුවන් නම් මගේ රටට දියුණු ඉස්පිරිතලයක් හදල දීපල්ලා" කියල.

මගේ කතා කාරයා බොහොම හැගීම් බරව කිව්වා...

මේ කතාවට බොහොම සමාන කතාවක් මගේ සගයෙක් මට කියල තියනවා.

සගයාගේ මලයට මාරාන්තික මොලේ ගෙඩියක් හැදිලා තියනවා. මේ 2004 දී. ජීවත් වෙන්න තියන චාන්ස් එක 9%ක් කිව්වලු. මම දන්නේ නැහැ හරියටම කොහොමද මේ 9 හදාගත්තේ කියල. කොහොම හරි ඒ කාලේ වෙනකොට ලංකාවේ ස්නායු ශල්‍ය වෛද්‍ය අංශයෙන් ඉහලම තැනක හිටපු සුනිල් පෙරේරා කියන දොස්තර මහත්තය වැඩේ බර අරගෙන කරලා තියනවා. මගේ සගයාගේ මල්ලි තවමත් හොඳින් ඉන්නවා.

ලඟදි දවසක මම දන්නා කෙනෙකුටත් මොලයේ ගෙඩියකට ප්‍රතිකාර කරන්න ඕනේ උනා. මට එක පාරට මතක් උනේ සුනිල් පෙරේරා දොස්තර මහත්තයව. එත් විස්තර හොයල බලනකොට ආරංචි උනේ බොහොම කණගාටුදායක සිද්දියක්.

යුරෝපයේ බොහොම පොහොසත් කෙනෙකුට මොලයේ සැත්කමක් කරවගන්නට ඕනේ වෙලා රටවල් ගණනාවක වෛද්‍ය වරු හමුවෙලා තියනවා. නමුත් සියලු දෙනාම ලෙඩාව බාරගන්න බෑ කියල ප්‍රතික්ෂේප කරලා තියනවා, ලෙඩේ ඒ තරම්ම නරක නිසා.

පස්සේ මේ ලෙඩා අපේ සුනිල් පෙරේරා මහත්තය ගැන දැනගෙන එයා ලවා සැත්කම කරවාගෙන සනීප වෙලා තියනවා.

මේ කරපු උපකාරයට සල්ලි කාර ලෙඩා අපේ දොස්තර මහත්තයගෙන් අහල තියෙන්නේ ජපන් අධිරාජයා ජේ.ආර්. ගෙන් ඇහුව ප්‍රශ්නයමයි. උත්තරය වෙලා තියෙන්නෙත් ජේ.ආර්. දුන්න උත්තරෙමයි. ස්නායු රෝග වලට ප්‍රතිකාර කිරීමට අවශ්‍ය දියුණු රෝහලක්.

යුරෝපියයත් බොහොම සතුටෙන් ඉදිරිපත් වෙලා අවශ්‍ය අවසරය ගන්න ලංකා ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලුම් කරලා තියනවා.

නමුත් අපේ කාලකන්නි කමට ඒ දවස් වල හිටිය අංශ බාර ඇමති තුමා, රෝහලට යන වියදමෙන් 10% ක කොමිස් මුදලක් ඉල්ලා සිටියාලු.

මේකට විරුද්ධ වුන සුනිල් පෙරේරා මහතාගේ නිවාඩු අවලංගු කර කර, තව ඒක ඒක බාල්දි පෙරල පෙරල ගොඩක් අංචි ඇදල තියනවා. කට්ටියගේ හෙළුව දැකල එපා වෙච්ච සුනිල් පෙරේරා මහත්තය ලංකාව එපා කියල රට ගිහින්. ඉස්පිරිතාලේ හදන වැඩෙත් උපන් ගෙයිම ලොප්.

අයෙත් ජේ.ආර්. ට...

ජේ.ආර්. කියන්නේ සුදු චරිතයක් නෙමෙයි. තමන්ගේ පාලන කාලේදී ජනතාවගේ වෛරයට පත්‍ර වෙච්ච පාලකයෙක්.

පොඩි කාලේ අම්මලත් එක්ක කෝච්චියේ ගමේ යනකොට කොච්චි පාර අයිනේ තියන තාප්ප වල 'JR මරමු' කියල කලු තෙල් වලින් ලියල තිබ්බ වාක්‍ය මට තවමත් මතකයි. ඒ වගේම සෝවියට් දේශය කියන සඟරාවේ පවා 'අති ගරු ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන උතුමාණන් සමග සෝවියට් දේශයේ ජනාධිපති මිහයිල් ගොර්බචොක් මහතා' කියල පල වෙලා තියනවා මට හොඳටම මතකයි.

එත් මේ ලෝකේ සම්පූර්ණ හොඳ මිනිසුන් වත් සම්පූර්ණම නරක මිනිසුන්වත් නැහැ. හැම දෙනාම හොඳ සහ නරක මිශ්‍රණයක්. ඒ ඒ චරිත දිහා බලල ගන්න පුළුවන් දෙයක් ගැනීම අපේ යුතුකම.

1952 දී DS  අස්සයා පිටින් වැටිලා මියැදෙනකොට DS  ගේ ආණ්ඩුවේ හිටිය ප්‍රභලම සහ හැකියාවන් අතින් ඉදිරියෙන්ම සිටි නායකයා වුයේ මුදල් ඇමති ජේ.ආර්. එත් ඊළඟ නායක කම ලැබුනේ ජේ.ආර්. ට නෙමෙයි, DS ගේ පුතා ඩඩ්ලි ට. එක එක යටි කුට්ටු වැඩ කරත්, ජේ.ආර්. තමන්ගේ වෙලාව එනකන් ඉවසන් හිටිය. අවුරුදු 30 ක්ම හිටිය.

මේවා කෙටි පාරෙන් නායක කම් හොයන, පාර්ලිමේන්තුවේ දී ඇඹිලිපිටියේ පුංචි හාමිගේ වත්තේ මිරිස් පැල ටික අයාලේ යන හරකුන් උලා කැම වෙනුවෙන් මොනවද කරේ කියා අසන නවකයින්ට ගන්නවා නම් හොඳ ආදර්ශ.

ජේ.ආර්. ගැන තවත් මම කැමති දෙයක් කියලම මේක ඉවර කරන්නම්. ඒ තමයි ජේ.ආර්. ගේ  හාමිනේ එලීනා ජයවර්ධන මැතිණිය. කට පුරාම 'මැතිණිය' කියල කියන්න පුළුවන් මැතිණියක්. කොයි තරම් රජෙක් උනත් අන්තිමේ රට පාලනේ කරන්නේ ගෙදර එක්කෙනා වීම එදා වගේම අදත් දකින්නට තියන දෙයක්. එත් ජේ.ආර්. ගේ ගෙදර එක්කෙනා නම් තමන් නොදන්නා මගුල් වලට අත ගහන්න ගියේ නැහැ. කරන්න ඕනේ දේවල් ටික විතරක් කරගෙන නිවී සැනසිල්ලේ හිටිය චරිතයක් හැටියට බොහොම ප්‍රසිද්දයි.

ඔන්න දැන් කාලේ ඉන්න මැතිණියන්ට ගන්නවානම් ආදර්ශ!


ප. ලි. : අනිත් ලොක්කා ගැන නම් ලියන්නට දෙයක් නැත.

Sunday, March 18, 2012

කැන්ටිමක සිටි මිනිසුන් - La Gente En Cantina


දයල් බතී ලියා තිබු විවෘත ආපන ශාලාව ගැන කැම්පස් කතාව කියවීමෙන් පසුව මේ සටහන කිරීමට සිත් විය.

ඉස්කෝලේ යන කාලේ කැන්ටින් දෙකකිනුත්, ඊට පස්සේ මොරටුවේ වලෙන්, ගොඩෙන් මෙන්ම ගුලෙනුත්, ජපුරේ කැන්ටින් එකකිනුත්, පේරාදෙණියේ අක්බාර් ශාලාවේ කැන්ටිමෙන් මෙන්ම චමත්කාර වටපිටාවකින් යුතු වුස් (WUS) කැන්ටිම මෙන්ම කොළඹ ආර්ට් ෆැකල්ටි කැන්ටිමෙන් සහ මෙඩිකල් ෆැකල්ටි කැන්ටිමෙන්ද සැහෙන වාර ගණනක් ගොස් කා ඇතත් මගේ කැම්පස් ජීවිතයෙන් 40% පමණ කාලයක් ගතවුයේ විවෘත ආපන ශාලාව හෙවත් ඕපන් කැන්ටිමේය. 

දයාල් බතී ට මෙන් ජැකා ලා තරම් ප්‍රසිද්ද පුද්ගලයින් නැතත් මටද අපූරු මිනිසුන් මේ කැන්ටිමේදී මුණ ගැසී තිබේ.

මුල දවස් වල මම කැම්පස් එකට එන්නේ ආර්ට් ෆැකල්ටිය පැත්තෙන් තියන ගේට්ටුවෙන්. ඒ දවස් වල ICT එකට අලුතෙන් කෑල්ලක් හදනවා. එකේ වැඩ කරන මේසන් බාස්ලව පේනවා.
උදේ පාන්දරම යන්නේ open එකට. කට්ටියත් එක්ක කයියක් ගහගෙන මොනවා හරි කොටාබාන ගමන් කවුදෝ වයසක මනුස්සයෙක් කැන්ටිමේ පෝලිමේ.

කලිසමේ එක කකුලක් අඩියක් එකහමාරක් විතර උඩට නමාගෙන, අනිත් කකුල හරියට දිගට තියනවා.


කකුල් දෙකේ සෙරෙප්පු දෙකක්. ෂර්ට් එකේ එක පැත්තක් යට කරලා අනිත් පැත්ත උඩින් වැටිලා. මුහුණ පුරා රැවුල වැවිල. අතේ පොඩි වෙච්ච සිලි මල්ලක මොනවදෝ තියනවා. 

කවුන්ටරේට සල්ලි දුන්නහම කැෂියර් කොලුවා දෙනවා පොඩි සිලි උර දෙකක්. එකක එළවලු රොටියක්, අනිකේ ප්ලේන් ටී එකක්.

"අලුතෙන් හදන බිල්ඩිමේ වැඩ කරන මනුස්සයෙක් වෙන්න ඇති..."

මට එහෙම හිතුන විතරක් නෙමෙයි කියවුණා.

"පිස්සුද යකෝ; ඒ අපේ අබේසිංහ සර් නේ!"

මගේ සගයෙක් කියනවා...
 
ශුද්ධ ගණිතය උගන්වන ගණිත අංශයේ ජේෂ්ඨතම ආචාර්යවරයෙක් මේ. ආචාර්ය මහාචාර්ය පට්ටම් නැති නිකම්ම නිකම් අබේසිංහ උනාට ගණිතය ඉගෙනගත්තු හැමෝම එතුමාට ගරු කරේ හරියට වැඩේ කරන ගුරු දෙවියෙක් නිසයි. කැන්ටිමට වෙන කිසිම ආචාර්යවරු එනවා මම දැකල නැහැ, අබේසිංහ සර් ඇරෙන්න. හැමදාම අබේසිංහ සර් අවේ ගියේ බස් එකේ. අර සුපුරුදු පොඩි වෙච්ච සිලි මල්ලත් වරදින්නේ නැහැ. 

කැම්පස් එකෙන් අයින් වෙලා අවුරුදු කීපයකින් ආරංචි උනා අබේසිංහ සර් ව බම්බලපිටියේදී කෝච්චියකට හැප්පුනා කියල. ඒ අනතුරෙන් එතුමාගේ අතකට බරපතල හානි සිදු උනා. පස්සේ බොහොම දුක් විඳලා එතුමා මිය ගියා. කිසිදා එතුමාගෙන් ගණිතය ඉගෙන ගෙන නැතත් හැමෝම වගේ මමත් එතුමාට නිවන් සුව පතනවා..
 
මේ බතීගේ වචන එතුමා ගැන නොදන්නා කෙනෙකුට පැහැදිලි චිත්‍රයක් මවයි:
"අබේසිංහ සර් මිය ගියා අන්තිම අහිංසකයෙකු ලෙස මීට වසර දෙකකට පමන පෙර. මට මතකයි බුලර්ස් පාරේ බස් නැවතුම පලේ මිටි කොන්ක්‍රීට් කනුව මත වාඩිවී බසය එනතුරු බිම බලා සිටිනා අබේසිංහ සර්. මාත් පසෙක මගේ බසය එනතුරු."


දවල්ට කන වෙලාවට කැන්ටිමේදී දකින අමතක නොවෙන චරිතයක් තමයි වතුගල අයියා. රැලි වැටුන දිග කොණ්ඩය සහ රැවුල දකිනකොට මතකයට එන්නේ හේනානිගල ආදිවාසියෙක් ව. එත් පුදුමෙකට වගේ කැන්ටිමේ කන හැමෝම කාල ඉවර වෙලා තමන්ගේ ඉඳුල් පිඟාන මේසේ උඩ තියල ගිහින් අත හොදගනිද්දී වතුගල විතරක් පිඟානත් අරගෙනම ටැප් එක ලඟට යනවා. 

මුලින්ම කරන්නේ තමන්ගේ පිඟාන හෝදන එක. ඊට පස්සේ අත හෝදගෙන පිඟාන කැන්ටිමේ බත් බෙදන පැත්තෙන් ගිහින් තියනවා. එතකොට හිතෙන්නේ කැන්ටිමේ කන එකම ශිෂ්ට සම්පන්න මනුස්සය වතුගල විතරක් බවයි. 

වසර 3 - 4 ක ජෙෂ්ටයෙකු වූ වතුගල ඔවුන්ගේ කණ්ඩායමේ හැමදාමත් බැජ් ටොප් බව බොහොම ඉක්මනින්ම දැනගන්න හම්බ උනා. ඔවුන්ගේ උපාධි ප්‍රධානෝත්සවයේදී ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසී ඊට සහභාගී වූ එකම කෙනා වතුගල කියල ආරංචි උනා. පළවෙනියට නම කතා කරලා වේදිකාවට ගොඩවෙද්දී ශාලාවේ පොඩි සූවක් ගියාලු. ඒ වතුගලව දැකල නැති අනිත් පීඨ වල සිසුන්ගෙන්. එත් ඊට පස්සේ වතුගලගේ නම නැවත නැවතත් කියමින් ඔහුට වේදිකාවෙන් බසින්නට නොහැකි වී තිබෙන්නේ එම වසරේ වැඩිම පදක්කම් සහ සහතික හිමි සිසුවා ලෙසටයි.

ඕපන් එක තියෙන්නේ කැම්පස් එකේ ග්‍රවුන්ඩ් එක හෙවත් ක්‍රීඩාපිටිය අද්දර. උදේ පාන්දරින්ම කැන්ටිමට අවොත් දකින්න තියන දර්ශනයක් තමා මේ ක්‍රීඩා පිටියේ කඩුළු මතින් දුවන්නට පුහුනුවෙන උස කළු හාදයෙක්. මේ තමයි කුලාන්. 

මේ වෙනකොටත් කඩුළු මතින් දුවන විශ්ව විද්යාල ශූරතාවය හිමිකරගෙන හිටිය කුලාන් හැමදාම උදේ 7.30 වෙනකොට පුහුණුවීම් පටන්ගත්ත. බොහොම මහන්සියෙන් තමන්ගේ පුහුණුවීම් කරන කුලාන්, පුහුණුවෙන් පස්සේ කැන්ටිමට ඇවිත් කෙහෙල් කොලේ ඔතපු මහා විසාල බත් එකක් කනවා. 

තමන් කරන දේ බොහොම කැපවීමෙන් කරන කුලාන් දක්ෂ උනේ ක්‍රීඩාවට විතරක් නෙමෙයි. පළමු වසරේදී බැජ් ටොප් හෝ ඊට ආසන්නම වෙන්නත් කුලාන්ට පුළුවන් උන බව මතකයි. පසුව ගණිත විශේෂ උපාධිය සම්පූර්ණ කරපු කුලාන් මේ වෙනකොට කැන්ගරු දේසේ තමන්ගේ ආචාර්ය උපාධියත් ඉවර කරලා ආචාර්ය වරයෙක් විදිහට කටයුතු කරනවා. ඒ වගේම තමා පිටියේ තරඟ වලින් තවමත් සුද්දන් අතරේ පළවෙනියට මේ කළු අස්සයා එන්නේ අපේ රටට ආඩම්බරයක් දෙමින්.

ඊළඟට කියන්න යන්නේ පිස්සා ගැන. 

කැම්පස් එකේ වැඩියෙන් හිටියේ මම වගේ සාමාන්‍ය තරමේ කට්ටිය තමා. ඉස්කෝල වල හිටිය හොඳටම වැඩ කරන එවුන් ටික මොරටුවටයි පෙරදෙණියටයි  ගියහම ඊට පස්සේ හිටිය පිස්සු නටපු average එවුන් තමයි කොළඹ සයන්ස් කරන්න එන්නේ. දෙය්යන්ගේ පිහිටෙන් කිසිම දෙසපාලනයක් කරන්න, රැග් කන්න ඕනේ වෙන්නේ නැති මේ ෆැකල්ටියේ තමන්ගේ පාඩුවේ තමන්ට කැමති දෙයක් කරගෙන ඉන්න පුළුවන්. අල්කෙමියගේ පොස්ටුවකට කොමෙන්ටුවක් දාපු කෙනෙක් අහල තිබ්බ රැග් එක කාපු නැති කෙනෙක් ඉදිරිපත් වෙන්න කියල. ඔන්න ඉන්නවා තොගයක්ම.

ඉතින් මේ වගේ ජනතාවක් අතරෙත් ඉන්නවා මෝටර් වගේම මීටර් කීපයකුත්. කුලාන් කියන්නේ අධ්‍යාපන වැඩ වලට මෝටරයක්. මේ අපහාසෙකට එහෙම කියන දෙයක් එහෙම නෙමෙයි. මීටරෙකුත් නොවන, මෝටරේකුත් නොවෙන මම වගේ අයට වැඩි දක්ෂ අයගේ එක කොට්ටාශයක් ගැනයි කිව්වේ. මට අධ්‍යපනෙත් වැඩිය බැහැ ක්‍රීඩාව කොහොමටවත් බැහැ.

මේ මීටර් අතරිනුත් මීටරේ තමයි පිස්සා. පිස්සට පිස්සා කියන්නේ ඌට පිස්සු නිසා. කොයි වෙලෙත් පිස්සු නටන එක තමයි කරන්නේ. මම හිතන විදිහට පිස්සාගේ මීටරේ උපතින්ම ආව එකක්. පැමිණීම ගණන් කරන අත්‍යවශ්‍යම දේශනෙකට ඇරෙන්න වෙන කිසිම දේශනෙකට පිස්සා යන්නේ නැහැ. හැම වෙලේම ඉන්නේ කැන්ටිමේ. ඒ ඉන්න ගමනුත් කරන්නේ මොකක් හරි පිස්සු වැඩක්. 

වාසනාවට මේ කියන කාලේ විභාග තියෙන්නේ අවුරුද්දට එක පාරක් විතරයි. ඉතින් අපිත් කැන්ටිමට වෙලා මොනවා හරි විකාරයක් කර කර දවසෙන් වැඩි කාලයක් ගත කරනවා. වෙලාව ලැබෙන විදිහට දේශන වලට ගොඩ වෙලා එන්න යනවා. මෙහෙම ඉඳල විභාගයක් ලං උනහම දෙලොව රත් වෙනවා. 

මේ වගේ වෙලාවට පිහිටට එන්නේ කුප්පි. කවුරු හරි විෂය ගැන හොඳට දන්නා කෙනෙක් කට්ටියව කොහේ හරි තැනකට එක්කගෙන ගිහින් අවුරුද්දක් උගන්නන ඒවා එක දවසින් ප්‍රගුණ කරවන එකට තමයි කුප්පි කියන්නේ. 

පිස්සා මේ කුප්පි වලටත් එන එකෙක් නෙමෙයි. පිස්සා කරන්නේ තමන්ට ලියන්න තියන විෂයේ පොතක පිටු පෙරලගෙන යන එක විතරයි. විනාඩි 10 කින් පිස්සාට පුළුවන් ඕනෙම විෂයක් අපිට උගන්වන්න.
 
පරිගණක අන්සෙන් මේ කුප්පි වලට වැඩිහරියක් වග කිව්වේ ජාවා සම්පත්. එත් මේ විෂයේ ප්‍රයෝගික පරිෂණ තමයි වැඩියෙන් තියෙන්නේ. මේ වෙලාවට පිහිටට එන්නේ පිස්සා. 

මුල් වසර වල පිස්සා උදව් නොකරපු පරිගණක පැවරුමක් කරපු අය ඉන්නවා නම් ඒ අතේ ඇඟිලි ගානට කිව්වොත් වැරදි නැහැ. උදව් කරලත් ගොඩ දාගන්න බැරි කීප දෙනාට පිස්සාගේ ගෙදර පැවරුම දෙන්න තියන දවසට කලින් දවසේ මහා පැවරුම් රාත්‍රියක්, කෑමබීම නවාතැන් සමග. රෑ එළිවෙනකන් වගේම පහුව දා දවල් වෙනකනුත් හැමෝගෙම වැඩ කරන පිස්සා තමන්ගේ පැවරුම දෙන්න යන්නේ හවස 4 ට විනාඩි 5 කට කලින් දුවගෙන.

මහන්සි නොවී ප්‍රීතියෙන් කල් ගෙවීම පරම අරමුණ කරගත් පිස්සා ඒ විදිහට ඉන්න පුළුවන් තරම් කල් හිටිය. අන්තිමේ දැනට මාස කීපෙකට කලින් මට කතා කරපු වෙලාවේ කිව්වා පිස්සාගේ ආචාර්ය උපාධිය මීටත් වැඩිය අදින්න බැරි නිසා සම්පූර්ණ කරන බවත්, ඒ සමගම කුප්‍රකට ගූගල් නම් වැඩපොලෙන් රැකියා අවස්ථාවක් ලැබුන බවත්ය. 

වෙන කිසිවෙකු මෙසේ පැවසීනම් (වෙන කිසිවෙක් මේසේ පවසා නැත) මගේ ප්‍රශ්නය වනුයේ 

"සුබපැතුම්, කවදද වැඩ පටන්ගන්නේ?" යන්නයි. 

නමුත් පිස්සාට පිස්සු බැවින් මගේ ප්‍රශ්නය උනේ

"ඉතින් උඹ යනවද?" යන්නයි.

"ඔව් බන්, මේක මුන් ඉස්කොලෙටම ඇවිල්ල ඉන්ටෙව් කරලා ගත්තේ. වෙන ඒවාට යන්න මහන්සි වෙන්න බෑ, මේකට යනවා"

විමල් ඇමති තුමා කීවත් වැඩක් වන එකක් නැත. 'මට මෙතෙක් හමුව ඇති හොඳම මොළය' (මීට සමාන දෙයක් වරක් මහාචාර්ය V.K.සමරනායක ද පිස්සා ගැන පැවසීය!) වුවද පිස්සා පිස්සෙක් වීම නිසා ගූගල් එකේ වැඩට ගියේය. 

අනේ අපි නම් යයි ඕවයේ පස් පාගන්න!