හැමදාමත් වැඩ ඉවර වෙනකොට රෑ 8 විතර වෙනවා. එක අතකින් මේ වැඩේ හොඳයි. මොකද මේ වෙලාව වෙනකොට බස් වල වැඩිය සෙනග නැහැ. පාරවල් වලත් ට්‍රැෆික් අඩුයි. ඉක්මනට ගෙදර යන්න පුළුවන්. මේ වෙලාවට නුවර කොළඹ දුවන AC බස් එකක් දවසේ ට්‍රිප් එක ඉවර වෙලා අපහු ගෙදර යනවා. මම හැමදාම මේ බස් එකේ යන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ.
වෙනද වගේ අදත් බස් එකට ගොඩ උනේ සැනසිල්ලේ වාඩි වෙලා ඇස් දෙක පියාගන්න ගෙදරට යනකන්.
ටෙක්නිකල් හන්දියෙන් බස් එකට ගොඩ වෙච්ච මනුස්සයෙක් මගේ ගාව හරි බැරි ගැහිලා වැඩි උනා.
ටිකට් එකට සල්ලි ගෙවල එහෙම ඉවර උන මෙයා මගේ දිහාට හැරිලා "මල්ලි මේ වෙලාවට වැඩිය කරදරයක් නැතුව යන්න පුළුවන් නේද?" කියල මගෙන් ඇහුව.
මොකාටද මේ එන්න හදන්නේ කියල මමත් ටිකක් විමසිල්ලෙන් බලන ගමන් ඔව් කියල කෙටි පිළිතුරක් දුන්න.
මගේ අසල්වැසිය පසු බසින පාටක් නැහැ.
මල්ලි කොහෙද වැඩ කරන්නේ?
මම ඒ ප්‍රශ්නෙටත් ආරක්ෂා කාරී පහරක් එල්ල කරා.
"මම වැඩ කරන්නේ ජයවර්ධනපුර හොස්පිටල් එකේ". අනාරධිතවම ඔහු කිව්වා.
"මම ටෙක්නිෂියන් කෙනෙක්..., උදේ ඉඳල හරියට වැඩ". මේ විදිහට ඔහු කියාගෙන යනවා. මමත් හූමිටි තිය තිය අහගෙන ඉන්නවා.
"මල්ලි දන්නවද ජයවර්ධනපුර හොස්පිටල් එක හැදුවේ කොහොමද කියල?"
මම නැහැ කියල ඔලුවෙන් කිව්වා.
"මේ ඉස්පිරිතාලේ ජපානෙන් ලංකාවට හම්බ වෙච්ච තෑග්ගක්."
"ඔය දෙවෙනි ලෝක යුද්දෙට පස්සේ අනිත් රටවල් ජපන්නුන්ව අයින් කරලා දාල තිබ්බේ. ඒ වෙලාවේ UN එකේ රැස්වීමකදී ඒකට ලංකාවෙන් ගිහින් හිටිය ජේ.ආර්. තමන්ගේ කතාවේදී ජපානෙට එහෙම කරන්න එපා කියල ප්‍රසිද්ද කතාවක් කරා..."
"මේ නවසිය හතලිස් ගණන් වල."
"කොහොමින් හරි මේ කතාවෙන් පස්සේ ජපානෙට පිළිගැනීමක් ඇවිල්ල ආපහු UN එකට ඇතුල් කරගත්ත."
"පස්සේ ජේ.ආර්. 78 දී ජනාදිපති උනාට පස්සේ ඉස් ඉස්සෙල්ලම සුබ පතන්න කතා කරේ ජපානේ අධිරාජයා. ඒ වෙලාවේ ජේ.ආර්. ට ජපානෙට එන්න කියල ආරාධනාවකුත් කරාලු."
"හා හා පුර කියල ජනාධිපති විදිහට ලැබිච්ච ආරාධනාව නිසා ජේ.ආර්. ජපානෙට ගියාලු. ඒ වෙලාවේ ජපානේ මිනිස්සු ජේ.ආර්. යන පාර දිගේ ලංකාවේ කොඩි අරගෙන රැස් කකා ඉඳල තියෙන්නේ. හැබැයි ඒ ආණ්ඩුවෙන් බල කරපු හින්ද නෙමෙයි. තමන්ගේ රටට අවුරුදු 30 කට කලින් කරපු දේට කාලගුණ සලකන්න බොක්කෙන්මයි."
"මේ ටුවර් එකේ වීඩියෝ කැසට් එකක් ඉස්පිරිතාලේ තියනවා. මම ඒක බලල තියනවා. ඒක හින්ද තමයි මම මේ කතාව දන්නේ."
මේ ගමනේදී ජපානේ අධිරාජයා ඇහුවලු ජේ.ආර්. ගෙන්, "මගේ රටට කරපු දේට අපි සදා ණය ගැතියි. උඹට මොනවද ඕනේ?" කියල.
ජේ.ආර්. ගත් කටටම කියල තියෙන්නේ "මට මොකුත් එපා, පුළුවන් නම් මගේ රටට දියුණු ඉස්පිරිතලයක් හදල දීපල්ලා" කියල.
මගේ කතා කාරයා බොහොම හැගීම් බරව කිව්වා...
මේ කතාවට බොහොම සමාන කතාවක් මගේ සගයෙක් මට කියල තියනවා.
සගයාගේ මලයට මාරාන්තික මොලේ ගෙඩියක් හැදිලා තියනවා. මේ 2004 දී. ජීවත් වෙන්න තියන චාන්ස් එක 9%ක් කිව්වලු. මම දන්නේ නැහැ හරියටම කොහොමද මේ 9 හදාගත්තේ කියල. කොහොම හරි ඒ කාලේ වෙනකොට ලංකාවේ ස්නායු ශල්‍ය වෛද්‍ය අංශයෙන් ඉහලම තැනක හිටපු සුනිල් පෙරේරා කියන දොස්තර මහත්තය වැඩේ බර අරගෙන කරලා තියනවා. මගේ සගයාගේ මල්ලි තවමත් හොඳින් ඉන්නවා.
ලඟදි දවසක මම දන්නා කෙනෙකුටත් මොලයේ ගෙඩියකට ප්‍රතිකාර කරන්න ඕනේ උනා. මට එක පාරට මතක් උනේ සුනිල් පෙරේරා දොස්තර මහත්තයව. එත් විස්තර හොයල බලනකොට ආරංචි උනේ බොහොම කණගාටුදායක සිද්දියක්.
යුරෝපයේ බොහොම පොහොසත් කෙනෙකුට මොලයේ සැත්කමක් කරවගන්නට ඕනේ වෙලා රටවල් ගණනාවක වෛද්‍ය වරු හමුවෙලා තියනවා. නමුත් සියලු දෙනාම ලෙඩාව බාරගන්න බෑ කියල ප්‍රතික්ෂේප කරලා තියනවා, ලෙඩේ ඒ තරම්ම නරක නිසා.
පස්සේ මේ ලෙඩා අපේ සුනිල් පෙරේරා මහත්තය ගැන දැනගෙන එයා ලවා සැත්කම කරවාගෙන සනීප වෙලා තියනවා.
මේ කරපු උපකාරයට සල්ලි කාර ලෙඩා අපේ දොස්තර මහත්තයගෙන් අහල තියෙන්නේ ජපන් අධිරාජයා ජේ.ආර්. ගෙන් ඇහුව ප්‍රශ්නයමයි. උත්තරය වෙලා තියෙන්නෙත් ජේ.ආර්. දුන්න උත්තරෙමයි. ස්නායු රෝග වලට ප්‍රතිකාර කිරීමට අවශ්‍ය දියුණු රෝහලක්.
යුරෝපියයත් බොහොම සතුටෙන් ඉදිරිපත් වෙලා අවශ්‍ය අවසරය ගන්න ලංකා ආණ්ඩුවෙන් ඉල්ලුම් කරලා තියනවා.
නමුත් අපේ කාලකන්නි කමට ඒ දවස් වල හිටිය අංශ බාර ඇමති තුමා, රෝහලට යන වියදමෙන් 10% ක කොමිස් මුදලක් ඉල්ලා සිටියාලු.
මේකට විරුද්ධ වුන සුනිල් පෙරේරා මහතාගේ නිවාඩු අවලංගු කර කර, තව ඒක ඒක බාල්දි පෙරල පෙරල ගොඩක් අංචි ඇදල තියනවා. කට්ටියගේ හෙළුව දැකල එපා වෙච්ච සුනිල් පෙරේරා මහත්තය ලංකාව එපා කියල රට ගිහින්. ඉස්පිරිතාලේ හදන වැඩෙත් උපන් ගෙයිම ලොප්.
අයෙත් ජේ.ආර්. ට...
ජේ.ආර්. කියන්නේ සුදු චරිතයක් නෙමෙයි. තමන්ගේ පාලන කාලේදී ජනතාවගේ වෛරයට පත්‍ර වෙච්ච පාලකයෙක්.
පොඩි කාලේ අම්මලත් එක්ක කෝච්චියේ ගමේ යනකොට කොච්චි පාර අයිනේ තියන තාප්ප වල 'JR මරමු' කියල කලු තෙල් වලින් ලියල තිබ්බ වාක්‍ය මට තවමත් මතකයි. ඒ වගේම සෝවියට් දේශය කියන සඟරාවේ පවා 'අති ගරු ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන උතුමාණන් සමග සෝවියට් දේශයේ ජනාධිපති මිහයිල් ගොර්බචොක් මහතා' කියල පල වෙලා තියනවා මට හොඳටම මතකයි.
එත් මේ ලෝකේ සම්පූර්ණ හොඳ මිනිසුන් වත් සම්පූර්ණම නරක මිනිසුන්වත් නැහැ. හැම දෙනාම හොඳ සහ නරක මිශ්‍රණයක්. ඒ ඒ චරිත දිහා බලල ගන්න පුළුවන් දෙයක් ගැනීම අපේ යුතුකම.
1952 දී DS අස්සයා පිටින් වැටිලා මියැදෙනකොට DS ගේ ආණ්ඩුවේ හිටිය ප්‍රභලම සහ හැකියාවන් අතින් ඉදිරියෙන්ම සිටි නායකයා වුයේ මුදල් ඇමති ජේ.ආර්. එත් ඊළඟ නායක කම ලැබුනේ ජේ.ආර්. ට නෙමෙයි, DS ගේ පුතා ඩඩ්ලි ට. එක එක යටි කුට්ටු වැඩ කරත්, ජේ.ආර්. තමන්ගේ වෙලාව එනකන් ඉවසන් හිටිය. අවුරුදු 30 ක්ම හිටිය.
මේවා කෙටි පාරෙන් නායක කම් හොයන, පාර්ලිමේන්තුවේ දී ඇඹිලිපිටියේ පුංචි හාමිගේ වත්තේ මිරිස් පැල ටික අයාලේ යන හරකුන් උලා කැම වෙනුවෙන් මොනවද කරේ කියා අසන නවකයින්ට ගන්නවා නම් හොඳ ආදර්ශ.
ජේ.ආර්. ගැන තවත් මම කැමති දෙයක් කියලම මේක ඉවර කරන්නම්. ඒ තමයි ජේ.ආර්. ගේ හාමිනේ එලීනා ජයවර්ධන මැතිණිය. කට පුරාම 'මැතිණිය' කියල කියන්න පුළුවන් මැතිණියක්. කොයි තරම් රජෙක් උනත් අන්තිමේ රට පාලනේ කරන්නේ ගෙදර එක්කෙනා වීම එදා වගේම අදත් දකින්නට තියන දෙයක්. එත් ජේ.ආර්. ගේ ගෙදර එක්කෙනා නම් තමන් නොදන්නා මගුල් වලට අත ගහන්න ගියේ නැහැ. කරන්න ඕනේ දේවල් ටික විතරක් කරගෙන නිවී සැනසිල්ලේ හිටිය චරිතයක් හැටියට බොහොම ප්‍රසිද්දයි.
ඔන්න දැන් කාලේ ඉන්න මැතිණියන්ට ගන්නවානම් ආදර්ශ!
ප. ලි. : අනිත් ලොක්කා ගැන නම් ලියන්නට දෙයක් නැත.
පහුගිය දවස් වල විජය නන්දසිරි කලාකරුවා ගැන වගේම මනමේ නාටකය ගැනත් කතා බහ කෙරුණ නිසා මනමේ නාට්‍යයට දායක උන තවත් මනමේ කුමරෙක් ගැන කතාවක් මතක් උනා. බොහොම කෙටියෙන් කියනවා නම්:
